پوشش شامل «جلباب» است؛ پوشش بلندی که تقریباً سرتاسر بدن را می‌پوشاند. قرآن کریم (احزاب: ۵۹) می‌فرماید: «ای پیامبر! به همسران و دخترانت و زنان مؤمنان بگو «جلباب‌های [روسری‌های بلند] خود را بر خویش فرو افکنند، این کار برای اینکه شناخته شوند و مورد آزار قرار نگیرند بهتر است؛ (و اگر تا کنون خطا و کوتاهی از آنها سر زده توبه کنند) خداوند همواره آمرزنده رحیم است».^۱ جِلباب، پوشش بلند سرتاسری است که از روسری بلندتر است، یعنی از سر تا نزدیک پاها را می‌پوشاند و طبق نظر برخی مانند چادر تا پایین پا را می‌پوشاند^۲ (طریحی، ۱۳۶۷: ۲/۲۳). بنابراین، مانند مانتو یا پیرهن نیست. طبق آیه ۵۹ سوره احزاب، این نوع پوشش زنان مؤمن را از غیر آنها باز می‌شناساند و از این طریق عرصه را برای آزار جنسی از سوی نامردان تنگ می‌کند.

دو. پوشش برهنه: گاه با شکلی از پوشش روبه‌رو هستیم که برهنگی را در قالب پوشش، احیا کرده است! ویژگی این لباس‌ها نازک‌بودن و بدن‌نما‌بودن آنها است؛ به گونه‌ای که با محفل‌های خلوت‌گزینی همسران مناسبت دارد نه با حضور در کوچه و خیابان و محل کار و.... این‌گونه لباس‌ها در حقیقت برهنگی را احیا می‌کند، زیرا هدف پوشش با این لباس محقق نمی‌شود. این پوشش نه‌تنها به کاهش تحریک جنسی منجر نمی‌شود، بلکه تحریک را افزایش می‌دهد. در ادبیات اسلامی از این گروه با عنوان «پوشیده‌های برهنه»^۳ نام برده شده است (مثلاً نک.: شیبانی، بی‌تا: ۲/۳۵۶). این شکل از پوشش هرچند شاید به رسوایی برهنگی نباشد، به هر حال نشان از ضعیف‌بودن حیا و عفاف دارد. پوشش کامل نشانگر عفاف کامل است و پوشش نازک، نشان از عفاف نازک دارد.

از جمله برهنگان پوشیده، کسانی هستند که زیبایی خود را در شکل آرایش‌های محرک در معرض دید نامحرم قرار می‌دهند. در حالی که قرآن (نور: ۳۱) می‌فرماید: «زینت خود را آن

(اطراف) روسری‌های خود را بر سینه خود افکنند (تا گردن و سینه با آن پوشانده شود)».^۱ از نظر شرعی، جایز نیست گردن زن در معرض دید نامحرم قرار گیرد. حتی قسمت زیر چانه که جزء صورت نیست باید پوشانده شود (موسوی خمینی، ۱۴۲۴: ۱/۴۸۰).

پوشش عفاف به گونه‌ای است که از هر گونه تحریک و جلب توجه نامحرم به دور است. دوری از تحریک و جلب نظر به دو گونه است؛ نخست اینکه زینت زن را آشکار نمی‌کند. قرآن کریم (نور: ۳۱)، در چارچوب پاکدامنی، توصیه می‌کند زنان زیورهای خود را آشکار نکنند مگر آن مقدار که به طور طبیعی پیدا است و معمولاً محرک نیست. قرآن کریم (نور: ۶۰) به زنان سالخورده‌ای که رغبتی به ازدواج با آنان نیست اجازه می‌دهد آنچنان که زنان جوان باید حجاب بگیرند حجاب نداشته باشند، اما اجازه نمی‌دهد زینت خود را آشکار کنند.^۲ علاوه بر پوشانندگی زینت‌ها، خودِ لباس محرک و محل توجه نیست. برخی زنان ممکن است از پوشش استفاده کنند، اما به صورت جذاب و تحریک‌کننده لباس بپوشند. مد لباس، استفاده از رنگ‌ها و طرح‌های خاص و چسبندگی لباس به تن، از جمله مسائلی است که موجب شهرت لباس^۳ می‌شود. رسول خدا صلی الله علیه و اله زنان را از پوشیدن لباس‌های شهرت که جلب توجه می‌کند برحذر داشتند^۴ (مغربی، ۱۳۸۵: ۲/۲۱۵)؛ به‌ویژه پوششی که بدن را نشان دهد پوشش عفاف نیست، بلکه پوشش برهنه است که درباره آن توضیح خواهیم داد.

پوشش عفاف، نوعی علامت است که برای زن ایجاد حریم حفاظتی می‌کند. این