می‌شود زوج‌های جوان نتوانند در زمان مناسب ازدواج کنند. زیرا خود آنها و چه‌بسا والدینشان ناگزیرند مدتی طولانی را صرف کار و تلاش کنند تا بتوانند از عهده این مخارج برآیند. در حالی که منابع اسلامی پر است از توصیه‌هایی درباره تسهیل ازدواج (نک.: محمدی ری‌شهری، ۱۳۸۷: ۵۹؛ ۶۴؛ ۱۰۶؛ ۱۴۸؛ ۱۵۴).
۳ ـ ۱ ـ ۲. مشکلات اقتصادی
در بسیاری از جوامع، پذیرش نقش شوهری بدین معنا است که شوهر متعهد می‌شود هزینه‌های خانواده تازه‌تأسیس را تأمین کند. روشن است که تأمین این هزینه‌ها فقط در صورتی امکان‌پذیر است که افراد به داشتن شغلی با درآمدی کافی دلخوش باشند. در غیر این صورت، ممکن است افراد ترجیح دهند تا زمانی که شغلی مناسب به دست نیاورده‌اند، ازدواج نکنند. درباره زنان، برخی مدعی شده‌اند که اشتغال جایگزین دیگری را برای ازدواج فراروی آنها قرار می‌دهد و زنان به این دلیل که مزایای اقتصادی اشتغال، امنیت و رضایت شخصی بیشتری در مقایسه با ازدواج برای آنان فراهم می‌آورد، به اهداف شغلی اولویت بیشتری داده‌اند. در نتیجه ازدواج را به تأخیر می‌اندازند (بستان، ۱۳۸۳).
افزایش سن ازدواج برای گروه زنان شاغل، علاوه بر مشکلات مرتبط با افزایش سن ازدواج، تعادل سن ازدواج را در جمعیت کشور بر هم می‌زند. نتایج اندازه‌گیری مضیقه۱ ازدواج در ایران نشان می‌دهد که در سال ۱۳۸۵ مضیقه ازدواج برای دختران بوده است اما در سال ۱۳۹۰ و ۱۳۹۵ مضیقه ازدواج برای پسران خواهد بود و شدت آن نیز از مضیقه ازدواج دختران در سال ۱۳۸۵ بیشتر است. این بدان معنا است که تعادل لازم در تعداد مردان یا زنان در سن ازدواج مناسب برای مردان وجود ندارد (کاظمی‌پور و احمدی، ۱۳۹۰).
۳ ـ ۱ ـ ۳. تحصیلات
جوانانی که از امکانات مالی خوبی برخوردار نیستند نمی‌توانند همراه با تحصیل، هزینه
