بنا بر اين ، پيروان راستين امام على عليه السلام و مديرانى كه افتخار خدمت در نظام منسوب به آن بزرگوار را دارند، بايد با يارى جستن از خداوند متعال و روح بلند آن امام بزرگ ، همه توان خود را در جهت نزديك شدن هر چه بيشتر به آن الگوى كامل انسانيت، به كار گيرند .

۵ . دورى جستن از بذل و بخشش اموال عمومى

از ديدگاه اسلام ، بخشش، نيكوست ؛ امّا از اموال خود، نه از اموال ديگران . بخشش از اموال ديگران، نه تنها نيكو نيست، بلكه نكوهيده و ناپسند است. لذا در نظام اسلامى، دولتمردانْ حق ندارند از اموال ملّى ببخشند .در روايتى از امام على عليه السلام آمده است :
جودُ الوُلاةِ بِفَى ءِ المُسلِمينَ جَورٌ وخَترٌ . ^۱ بخششِ حكمرانان از اموال مسلمانان، بيدادگرى و خيانت است .
در سيره حكومتى علوى آمده كه: هنگام تقسيم بيت المال، برده پيرى، نزد امير مؤمنان عليه السلام آمد و تقاضاى يارى كرد . امام عليه السلام به او فرمود :
وَاللّهِ ، ما هُوَ بِكَدِّ يَدى ولا تُراثى مِنَ الوالِدِ ، ولكِنّها أمانَةٌ اُرعيتُها فَأَنَا اُؤدّيها إلى أهلِها . ^۲ به خدا سوگند! كه اين، نه دست رنج من است و نه ميراثم از پدر ؛ بلكه امانتى است كه به من سپرده شده. پس آن را به اهلش مى رسانم .

امكانات استفاده كنند ، و هرگونه استفاده شخصى از امكانات عمومى، نامشروع است .
مشهور است كه امير مؤمنان عليه السلام ، شبى وارد بيت المال شد و چگونگى تقسيم اموال را مى نوشت كه طلحه و زبير، نزد ايشان رسيدند . به محض ورود آنها ، امام، چراغى كه در برابرش بود، خاموش كرد و دستور داد تا چراغى ديگر از خانه اش آوردند!
آنان كه از اين برخورد امام، شگفت زده شده بودند ، سبب آن را پرسيدند . امام عليه السلام پاسخ داد :
كانَ زَيتُهُ مِن بَيتِ المالِ ، ولا يَنبَغى أن نُصاحِبَكُم فى ضَوئِهِ . روغن آن چراغ، از بيت المال بود ؛ از اين رو، سزاوار نيست كه با شما در روشنايى اش هم نشينى كنيم! ^۱
در حكومت امام على عليه السلام در بهره گيرى از بيت المال، تفاوتى ميان نزديكان امام و ديگران وجود نداشت . يكى از نكات بسيار آموزنده در سيره علوى، اين است كه يك روز پيش از شهادت آن امام بزرگ، مردم بر او وارد شدند و گواهى دادند كه حقوق آنان را از بيت المال، به طور يكسانْ رعايت كرده ، استفاده شخصى از بيت المال نداشته و با دورترين مردم در حكومت، همانند نزديك ترين آنان به او ، رفتار شده است . ^۲