يا روايت مرفوعه اى ^۱ كه كلينى رحمه الله آورده است:
ما أَنفَقتَ في الطِّيبِ فَلَيسَ بِسَرَفٍ . ^۲ مالى كه صرف بوى خوش (عطر) مى كنى ، اسراف نيست .
بى ترديد، مقصود از اين روايات، اين نيست كه تهيه غذاهاى گوناگون مازاد بر نياز و يا پرخورى از آنها ، اسراف نيست! يا اگر انسان، در و ديوار خانه اش را هر روز با عطر و گلاب شستشو دهد، مانعى ندارد؛ بلكه اين را مى رسانَد كه گشاده دستى در تهيه غذاهاى لذيذ و نوشيدنى هاى گوارا و عطرهاى دلپذير ، در حدّ ميانه روى، اسراف محسوب نمى شود ، چنان كه در روايتى ديگر از امام صادق عليه السلام آمده است :
لَيسَ فيما أصلَحَ البَدَنَ إسرافٌ... إنّما الإسرافُ فيما أتلَفَ المالَ وأضَرَّ بالبَدَنِ . ^۳ در آنچه بدن را سالم نگه مى دارد، اسراف نيست . . . ؛ بلكه اسراف، در چيزهايى است كه مال را تلف مى كند و به بدن، زيان مى رساند .
در همه اين موارد، مقصود، يك چيز است و آن ، دفع توهّم صدق اسراف، بر مصارفى است كه گشاده دستى در آنها نه تنها نكوهيده نيست، بلكه نيكو و پسنديده است .

خير است و تأكيد بر اين نكته كه نه تنها در كارهاى خير ، گشاده دستى نكوهيده نيست، بلكه نيكو و پسنديده است . اين معنا در روايتى كه وصاياى پيامبر صلى الله عليه و آله به امام على عليه السلام را گزارش كرده نيز به روشنى ديده مى شود :
أمّا الصَّدَقةُ فَجُهدَكَ حتّى تَقولَ : قد أسرَفتُ ولَم تُسرِفْ . ^۱ صدقه، آن است كه تا توان دارى، ببخشى، چندان كه بگويى : اسراف كردم ؛ ولى اسراف نكرده باشى .
اين، بدان معناست كه مؤمن بايد در انفاق در راه خدا، آن قدر گشاده دست باشد كه خيال كند ، اسراف كرده است ؛ ولى در واقع ، كار او اسراف نيست؛ بلكه گشاده دستى است .
با اين توضيح ، مقصود از رواياتى كه دلالت دارند اسراف، در شمارى از مصارف، قابل تحقّق نيست نيز روشن مى گردد ، مانند آنچه از امام صادق عليه السلام نقل شده كه مى فرمايد :
لَيسَ فى الطَّعامِ سَرَفٌ . ^۲ در خوراك ، اسراف نيست .
يا از امام على عليه السلام نقل شده كه مى فرمايد :
لَيسَ فى المأكولِ والمَشروبِ سَرَفٌ . ^۳ در خوردنى و آشاميدنى ، اسراف نيست .