۱۹۴.امام على عليه السلام :دارايى خويش را در راه گناهان صرف مكن ؛ زيرا آن گاه ، بدون عمل [صالح]، نزد خدا خواهى رفت .
۱۹۵.اصلاح المالـ به نقل از محمّد بن سوقه ـ :مردى از سعيد بن جُبير در باره نهىِ پيامبر صلى الله عليه و آله از تباه كردنِ مال ، سؤال كرد . وى گفت: «تباه كردن مال ، آن است كه خداوند، روزىِ حلال به تو عطا فرمايد و آن را براى چيزى كه خداوند بر تو حرام فرموده ، انفاق كنى» .
۱۹۶.امام زين العابدين عليه السلام :معبود من! . . . كيست كه بيش از من . . . به مايه هدايت خويش نادان باشد ؛ كيست كه از من ، از بهره [معنوى ]خويش غافل تر باشد ؛ كيست كه از من ، از سامان دهىِ جان خويش دورتر باشد . . . آن گاه كه روزى ات را كه بر من جارى فرموده اى ، در گناهى كه مرا از آن بازداشته اى ، هزينه مى كنم؟
۴ / ۶
هزينه كردن نابجا
۱۹۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :اى على! چهار چيز هدر مى روند : خوردن از پىِ سيرى ؛ چراغ برافروختن در نور ماه ؛ كِشت كردن در شوره زار ؛ و نيكى و احسان به كسى كه شايسته آن نيست .
۱۹۸.امام على عليه السلام :هر كس از شما كه مالى دارد ، از فساد برحذر باشد كه هر آينه، اگر بخشيدن آن مال نا به جا باشد ، ريخت و پاش و اسراف است و هر چند نامِ وى را در ميان مردم، برمى كشد ، وى را نزد خداوند، فرو مى آورَد .
هيچ كس نيست كه مالش را نابه جا و براى غير شايستگان صرف كند ، جز آن كه خداوند، سپاس ايشان را از وى دريغ دارد و دوستىِ جز او در دلشان افتد ، و اگر هم از آنان كسى باقى بمانَد كه او را سپاس گويد و برايش دل بسوزاند ، از باب چاپلوسى و ناراستى است و اگر روزگار باژگونه شود و او به آنان محتاج شود و نيازمند جبرانشان گردد ، آن گاه ، فرومايه ترين دوست و بدترين يارِ اويند .
هيچ كس نيست كه دارايى اش را نابه جا و براى ناشايستگان صرف كند ، جز آن كه تنها بهره اش ستايشِ فرومايگان و سپاسِ بَدان باشد ـ آن هم مادام كه به احسان و بخشش خويش ادامه دهد ـ و نادان [درباره اش ]بگويد : «او چه بخشنده است!»؛ و[لى ]او نزد خدا ، بخيل به شمار مى آيد . پس چه بهره اى مرگبارتر و زيانبارتر از اين بهره است؟ و كدام كارِ [به ظاهر] نيك ، سودش كم تر از اين كار است!
پس هر يك از شما را مالى است كه بايد با آن، به خويشاوندان پيوند برسانَد، ميهمانىِ نيكو ترتيب دهد ، و رنجور و اسير و در راه مانده را رهايى بخشد ؛ زيرا هر آينه، دستيابى به اين خوى ها، هم در دنيا مايه كرامت است و هم در آخرت ، سبب شرافت .
