۶ / ۱۱ ـ ۱۵
مناجات ذاکران
۳۶۷.امام زین العابدین علیه السّلام: به نام خداوند مهرگستر مهربان. معبود من! اگر پذیرفتن فرمانت واجب نبود، تو را پاک و دور میداشتم از این که من ذکر تو گویم؛ گذشته از این که ذکر و یاد من از تو، در حدّ و اندازه من است، نه در شأن و اندازه تو. و چه امیدی دارم که قدر و منزلتم آن اندازه بالا رود که محلّ تقدیس تو قرار گیرم؟! و از بزرگ‌ترین نعمت‌هایت بر ما، همین جاری بودن ذکرت بر زبان ماست و اجازهات به ما تا تو را بخوانیم و به پاکیات بستاییم و تسبیحت نماییم.
معبود من! یاد خودت را در خلوت و جلوت و شب و روز و آشکار و نهان و در خوشی و ناخوشی به ما الهام کن و ما را با ذکر پنهان، مأنوس کن و به کار پاکیزه و کوشش موردپسندت وا دار و در پاداش ما سنگ تمام بگذار.
معبود من! دل‌های شیدا، همه سرگشته تو هستند و خِرَدهای پراکنده و جدا در شناخت تو متّفق گشتهاند و دل‌ها جز به یاد تو آرام نمی‌گیرند و جان‌ها جز به گاه مشاهداتت، تسکین نمی‌یابند. تویی که در هر جا تسبیحت می‌گویند و در هر زمانی پرستشت می‌کنند و در هر آن، موجود بوده‌ای و به هر زبان تو را می‌خوانند و در هر دلی به بزرگی یادت می‌کنند. از تو آمرزش میخواهم از هر لذّتی جز لذّت تو و از هر آسایشی جز اُنس با تو و از هر شادمانی‌ای جز نزدیکی تو و از هر دل‌مشغولی‌ای جز فرمانبرداریات.
معبود من! تو گفتی و سخنت حق است: (ای کسانی که ایمان آورده‌اید! خدا را بسیار یاد کنید و او را بامداد و شامگاه تسبیح گویید) و نیز گفتی و سخنت حق است: (مرا یاد کنید، من هم شما را یاد میکنم). پس ما را به یاد کردنت فرمان دادی وبه ما وعده دادی که برای شرافت و عزّت و عظمت‌بخشی به ما، تو هم ما را یاد می‌کنی و ما هم‌اکنون مطابق فرمانت تو را یاد میکنیم. پس تو هم به وعده خویش وفا کن، ای که از یاد کنندگانت یاد می‌کنی و ای مهربان‌ترینِ مهربانان!
