۶ / ۱۱ ـ ۱۱
مناجات محبّان
۳۶۲.امام زین العابدین علیه السّلام: به نام خداوند مهرگستر مهربان. معبود من! چه کسی شیرینی محبّت تو را چشید و پس از آن، در پىِ جای‌گزینی برایت بر آمد؟ چه کسی با نزدیکی تو اُنس گرفت و پس از آن، خواستار جا به جایی از کنارت شد؟
معبود من! ما را از کسانی قرار ده که آنان را برای نزدیکی و دوستىات برگزیدى، و برای محبّت و دوستىات خالصشان ساختى، و به دیدارت مشتاقشان کردى، و به قضایت خشنودشان نمودى، و نگریستن به رخسارت را به آنان بخشیدى، و خشنودىات را به آنان عطا کردى، و از دوری و هجرانت ایمنشان ساختى، و در کنارت در جایگاهی راستین، جایشان دادى، و شناختت را ویژه آنان ساختى، و آنان را اهلیّت عبادتت دادی و شیفته ارادهات کردى و برای مشاهده خودت برگزیدی و روی ایشان را تنها به سوی خود گرداندی و دلشان را به دوستی خودت پرداختی (از اغیار زدودی) و آنان را خواستار آنچه نزدت هست، نمودى، و یادت را به آنان الهام نمودى و شکرگزارىات را به آنان ارزانی داشتی و به فرمانبری از تو مشغول ساختى و آنان را از صالحانِ خلقت قرار دادى و آنان را برای نیایشت برگزیدی و هر آنچه آنان را از تو بِبُرَد، از آنان بریدى.
خدایا! ما را از کسانی قرار ده که عادتشان، شادابی و شوق به توست و روزگارشان در سوز و گداز و ناله[ی وصل] تو به سر می‌شود و پیشانىهایشان برای عظمت تو به سجده درآمده، چشمانشان در خدمت به تو شبها بیدار مانده، اشکهایشان از هراست، ریزان است و قلبهایشان به محبّتت پیوسته و دلهایشان از هیبت و شُکوه تو، برکنده است.
ای آن که روشنىهای قدسش برای چشمان دوستدارانش مىدرخشد و تجلّیات ذاتش برای دلهای عارفانش شوقآور است! ای امید دلهای مشتاقان و ای نهایت آرزوهای دوستداران! دوستی تو را و دوستی آنان که دوستت دارند و دوستی هر آن عملی که مرا به نزدیکی تو مىرساند، از تو مسئلت مىکنم. از تو مىخواهم که خودت را نزدم محبوبتر از هر آنچه جز توست، قرار دهی و دوستی مرا با خودت،
راهبر به سوی خشنودىات و شوق مرا به خودت، بازدارنده از نافرمانىات قرار دهى. بر من منّت بگذار تا به تو بنگرم، و با نگاه دوستی و توجّه، به من بنگر و رخسارت را از من بر مگردان و مرا از سعادتمندان و بهره‌مندان نزد خودت قرار بده، ای اجابت کننده و ای مهربانترینِ مهربانان!
