۶ / ۱۱ ـ ۵
مناجات مشتاقان
۳۵۵.امام زین العابدین علیه السّلام: به نام خداوند مهرگستر مهربان. معبود من! اگر توشهام
برای پیمودن راه به سوی تو اندک است، گمانم به توکّل و اعتماد بر تو، نیکوست و اگر جرمم مرا از کیفر تو ترسانده است، امیدم نوید ایمنی از انتقامت را به من مى‌دهد و اگر گناهم مرا در معرض مجازاتت قرار داده، اعتماد نیکویی که به تو دارم، مرا به پاداش نیکت آگاه کرده است و اگر غفلت و بى‌خبرى، مرا از آمادگی دیدارت خوابانده، شناخت کَرَم و بخشش‌هایت مرا بیدار کرده است و اگر زیادهروی در نافرمانی و سرکشى، میان من و تو جدایی انداخته، مژده آمرزش و خشنودی ات، مرا به انس با تو کشانده است.
از تو به [حقّ] تجلّیات ذاتت و انوار مقام قُدست درخواست میکنم و تو را با توجّهات رحمتت و لطائف احسانت خالصانه میخوانم که آرزویم را تحقّق بخشی؛ آرزوی تکریم فراوانت و نعمت‌بخشی بزرگت در نزدیک شدن به تو و منزلت داشتن نزد تو و بهره‌مندی از نگریستن به تو. و این منم که خود را در معرض نسیم جانبخش لطف و توجّهت در آورده‌ام و جویای باران جود و احسانت هستم، از خشمت به سوی خشنودیات گریزانم و از خودت به سوی خودت گریختهام و به نیکوترین چیز نزد تو امیدوارم و بر بخششهای تو تکیه دارم و به سرپرستىات نیازمندم.
معبود من! آنچه از بخششت آغاز کردهای، به پایان برسان و آنچه از کَرَمت به من بخشیده‌اى، از من مگیر و آنچه را به بردبارىات بر من پوشانده‌اى، نَدر و کارهای زشتی را که از من میدانی، بیامرز.
معبود من! خودت را به درگاهت شفیع آورده‌ام و از تو به خودت پناه جسته‌ام، به طمع احسانت نزدت آمدهام و نیز به اشتیاق نعمت‌بخشی و رگبار بخششت و باران احسانت و طلب خشنودیات و تشرّف به آستانت و در آمدن به جویبار عطایت؛ خواستار نیکیهای ارجمند از نزد خودت و در آینده به درگاه جمالت و به قصد رویت و کوبنده در کویت و خوار در برابر عظمت و شُکوهت. پس آن کار کن که تو شایسته آنی، از آمرزش و بخشش و نه آن که من سزاوار آنم از عذاب و انتقام، به مهربانیات، ای مهربانترینِ مهربانان!
