۶ / ۱۱ ـ ۳
مناجات بیمناکان
۳۵۲. امام زین العابدین علیه السّلام: به نام خداوند مهرگستر مهربان. معبود من! آیا چنان می بینی که پس از ایمان آوردنم به تو، عذابم کنى؟ یا پس از محبّتم به تو، از خودت دورم سازى؟ یا با وجود امیدم به رحمت و چشم پوشیات، محرومم نمایی؟ یا با پناه آوردنم به عفوت، به [دوزخم] بسپارى؟ دور است از روی کریمانه‌ات که ناکامم کنى. کاش مى‌دانستم که آیا مادرم مرا برای بدبختی زایید یا برای رنج و مشقّت پرورید! [که برای رنج و مشقّت است] کاش مرا نزاییده و نپرورانده بود! و کاش مى‌دانستم که آیا مرا از اهل سعادت قرار داده‌ای و به مقام قرب و جوار خویش مخصوصم گردانده‌ای تا چشمم به آن روشن شود و دلم بِدان مطمئن گردد!
معبود من! آیا چهره‌هایی را که در برابر عظمتت به سجده افتاده‌اند، سیاه میکنى؟ یا زبان‌هایی را که به ستایش مجد و شوکتت گویا شده‌اند، لال میکنى؟ یا بر دل‌هایی که دوستی تو را در بر دارند، مُهر میزنى؟ یا گوش‌هایی را که به شنیدن ذکرت در ارادت‌ورزی به تو لذّت بردهاند، کر میکنى؟ یا دست‌هایی را که آرزوها آنها را به امید رأفتت به سویت بلند کرده‌اند، در بند مینمایی؟ یا پیکرهایی را که در طاعتت کار کرده، تا آن جا که در کوشش برای تو، لاغر گشته‌اند، کیفر میدهی؟ یا پاهایی را که در بندگیات دویده‌اند، عذاب میکنی؟
معبود من! درهای رحمتت را به روی یکتاپرستانت مبند و مشتاقانت را از مشاهده جمال دیدارت مانع مشو.
معبود من! نفسی را که با یکتاپرستیات عزیز داشته‌اى، چگونه با خوارىِ هجرانت خوار میکنی و درونی را که به دوستی تو گره خورده است، چگونه با حرارت آتشت میسوزانى؟
معبود من! از خشم دردناکت و ناخشنودی بزرگت پناهم ده، ای مِهرورز، ای پربخشش، ای هماره مهربان، ای بخشاینده، ای جبران کننده، ای بسیارچیره، ای بسیار آمرزشگر، ای پرده‌پوش! به رحمتت، از عذاب آتش [دوزخ] و رسوایی ننگ، نجاتم ده، آن هنگام که نیکان از بدان جدا می‌گردند و هراسها می‌ترسانند و نیکوکاران، نزدیک و مقرّب می‌شوند و بدکاران دور می‌شوند و به هر کس تمام آنچه کرده، داده می‌شود و به ایشان ستم نمی‌شود.
