۶ / ۱۱ ـ ۲
مناجات شِکوه کنندگان
۳۵۱. امام زین العابدین علیه السّلام: به نام خداوند مهرگستر مهربان. معبود من! به سوی تو شکایت می‌آورم از نفْسی که مرا همواره به بدی فرمان میدهد و به سوی گناه میشتابد و به نافرمانی‌هایت حریص است و به موجبات خشمت دست مییازد و مرا به راه‌های هلاکت مى‌کشاند و مرا خوارترین هلاک شده نزد تو میکند؛ هلاک شده‌ای با عیب‌هایی فراوان و آرزویی دراز. اگر شرّی به آن رسد، بی تابی کند و اگر خیری نصیبش گردد، آن را [از دیگران] باز میدارد. گرایشش به بازی و سرگرمی است، آکنده از غفلت و بىخبری است، مرا به سوی گناه مىشتاباند و توبهام را به امروز و فردا مىافکند.
معبود من! از دشمنی پیش تو شِکوه مىکنم که گم‌راهم میکند و از شیطانی که مرا به بیراهه مىکشانَد. سینهام را از وسواس، آکنده و دمدمههایش دلم را احاطه کرده است. هوسم را پشتیبانی مىکند و محبّت دنیا را برایم مىآراید و میان من و فرمانبرداری و نزدیکی به تو جدایی مىاندازد.
معبود من! پیش تو شِکوه می‌آورم از دلی سخت که به دست وسوسهها میگردد و زنگار و مهر [تغییرناپذیری] به تن نموده است، و از دیده‌ای که از گریه برای تو خشک شده و نگاهش به چیزی خیره است که شادش نماید.
معبود من! نیرو و توانی برای من نیست جز با نیروی تو و راه نجاتی از ناخوشی‌های دنیا ندارم جز با نگهداری تو. پس، از تو مى‌خواهم به حکمت رسایت و نفوذ خواستهات که مرا جویای عطا و بخشش دیگران نکنی و در معرض تیرهای بلا قرار ندهی و در برابر دشمنان، یاور من و بر رسوایی و عیب‌های من، پوشاننده و از بلاها حافظ و از گناهان، نگاهدارم باشی، به مهر و رحمتت، ای مهربان‌ترینِ مهربانان!
