درآمد

واژه‏شناسی «اعتکاف»

واژه «اعتکاف» در لغت، به معنای روی آوردن به چیزی و باز داشتن اختیاری خود از توجّه به غیر آن است. خلیل بن احمد فراهیدی در تبیین معنای این واژه مى‏گوید:

۰.اعتکاف، عبارت است از رو کردن تو به چیزی، به گونه‏ای که چهره خود را از آن [به سویی دیگر] نگردانى.^۱

دیگر واژه‏شناسانِ کهن^۲ نیز اعتکاف را همین گونه معنا کرده‏اند؛ امّا راغب اصفهانی، «تعظیم» و «ملازمت» را بر معنای آن افزوده است.^۳ او دلیلی برای اثبات ادّعای خود ارائه نکرده است و بررسی کاربردهای این واژه نیز گفته او را تأیید نمى‏کند.

با عنایت به معنای اعتکاف، متعلّق آن می‏تواند چیزهای باارزش مانند خداوند والای ارجمند و یا چیزهای بی‌ارزش مانند خدایان خیالی و بت‏های پوشالی باشد.

اعتکاف در قرآن و حدیث

در قرآن کریم، مادّه «اعتکاف» به همان معنای اصلی خود در هر دو کاربرد

فرهنگ‌نامه به قلم رسای ایشان است نیز تشکر می‌نمایم^۱ و برای همه آنان از خداوند منّان، پاداشی در خور فضل و بزرگواری او مسئلت دارم.

از خوانندگانِ با کرامت این نوشتار نیز تقاضا دارم هنگامی که با خداوند سبحان خلوت می‏کنند، برای این حقیر مهجور و سراپا تقصیر و قصور و از بساط قرب الهی دور، طلب عفو و بخشایش نمایند.

ربّنا تقبّل منّا إنّک أنت السمیع العلیم

محمّد محمّدی رى‏شهرى

۲۶ / ۴ / ۱۳۹۵

۱۱ شوال ۱۴۳۷