۰.به طاعتت برگمار و مرا در راهی آسان و هموار به سوی محبّتت بِبَر و با آن محبّت، خیر دنیا و آخرت را برایم کامل گردان.
از این سخن نورانی مىتوان چنین برداشت کرد که اگر بیماری «غفلت» در انسان درمان شود و یاد خدا در دل او تداوم یابد، یاد حقیقی خدا، زمینهساز فرمانبَری مطلق از اوست و بدین سان، انسان مىتواند با یاری پروردگار، به آسانی به کیمیای محبّت او دست یابد و با این کیمیا، خیرِ دنیا و آخرت خود را کامل نماید.۱
زیانهای فراموش کردن خدا
همان گونه که جامعترین برکتِ یاد خدا، یاد کردنِ متقابل پروردگار است، خطرناکترین زیان فراموش کردن خداوند متعال نیز به فراموشی سپردنِ متقابل خداوند متعال (به معنای رها کردنِ فراموشکار و قطع رحمت از او) خواهد بود.
هنگامی که انسان به حال خود رها شود، دچار خودفراموشی مىگردد:
۰.(نَسُواْ ٱللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُمْ.۲
۰.[به کلّى] خدا را فراموش کردند، خدا هم خودِ آنان را از یادشان برد).
در این حال، شیطان بر آدمی مسلّط مىگردد و او را به کارهای ناشایست، وا مىدارد و در اثر گناه، آینه دلش زنگار مىگیرد و به قساوت قلب، مبتلا مىشود. زندگى، بر چنین انسانى، سخت و تنگ مىگردد و انواع بدىها، مصیبتها و گرفتارىهای دنیا و آخرت، او را احاطه مىنمایند.۳
