مىروند و تو را در حالی که ايستادهای، رها مىکنند(.۱
۴۶.پیامبر خدا صلی الله علیه و اله: آن گاه که مؤذّن، اذان روز جمعه را سر می‌دهد، کار کردنْ نارو‌است.۲
۴۷.کتاب من لایحضره الفقيه: روایت شده که هر گاه مؤذّن در روز جمعه در مدینه، اذان میگفت، ندا دهندهای بانگ میداد: به دلیل این فرموده خدای متعال که: (ای ایمان‌آوردگان! هر گاه برای نماز روز جمعه، بانگ [اذان] برآورده شود، به سوی یاد او بشتابید و داد و ستد، را رها کنید( داد و ستد حرام شده است.۳
۴۸.پیامبر خدا صلی الله علیه و اله: مرد، ژرفاندیشِ تمام‌عیار نمی‌شود تا آن که مجلس خویشانش را از سر دل‌واپسی برای نماز جمعه، ترک کند.۴
۴۹.پیامبر خدا صلی الله علیه و اله: هر کس که در روز جمعه به سفر رَوَد، دو فرشته، او را نفرین میکنند که در سفرش همنشینی نیابد و حاجتی از او روا نشود.۵
۵۰.امام علی علیه السلام: در روز جمعه، پیش از شرکت در نماز جمعه، مسافرت نکن، مگر در راه خدا سفر کنی یا برای کاری، ناگزیر باشی.۶
۵۱.امام صادق علیه السلام: جمعه، از آنِ عموم مردم است و برای مسافرت کردن نیست. [این که] خداوند متعال فرموده است: (پس چون نماز گزارده شد، در زمين
1.. أقبَلَت عيرٌ ونَحنُ نُصَلّي مَعَ النَّبيِّ صلی الله علیه و اله الجُمُعَةَ فَانفَضَّ النّاسُ إلَّا اثنَي عَشَرَ رَجُلاً، فَنَزَلَت هٰذِهِ الآيَةُ: (وَ إِذَا رَأَوْا تِجَارَةً أَوْ لَهْوًا ٱنفَضُّوا إِلَيْهَا وَ تَرَكُوكَ قَائِمًا( (صحیح البخاری: ج۲ ص۷۲۸ ح۱۹۵۸، صحیح مسلم: ج۲ ص۵۹۰ ح۳۶).
2.. إذا أذَّنَ المُؤَذِّنُ يَومَ الجُمُعَةِ حَرُمَ العَمَلُ (کنز العمّال: ج۷ ص۷۲۳ ح۲۱۱۰۱ ، الجامع الصغیر: ج۱ ص۶۰ ح۳۷۴).
3.. رُوِيَ أنَّهُ كانَ بِالمَدينَةِ إذا أذَّنَ المُؤَذِّنُ يَومَ الجُمُعَةِ نادىٰ مُنادٍ: حَرُمَ البَيعُ لِقَولِ اللّهِ عزّ و جلّ: (يَا أَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوا إِذَا نُودِىَ لِلصَّلَوٰةِ مِن يَوْمِ ٱلْجُمُعَةِ فَاسْعَوْا إِلَىٰ ذِكْرِ ٱللَّهِ وَ ذَرُوا ٱلْبَيْعَ( (کتاب من لایحضره الفقیه: ج۱ص۲۹۹ ح۹۱۳، وسائل الشیعة: ج۵ ص۸۷ ح۹۷۱۳).
4.. لا يَفقَهُ الرَّجُلُ كُلَّ الفِقهِ حَتّىٰ يَترُكَ مَجلِسَ قَومِهِ خَشيَةَ الجُمُعَةِ (الفردوس: ج۵ ص۵۵۰ ح۷۷۸۵).
5.. مَن سافَرَ يَومَ الجُمُعَةِ دَعا عَلَيهِ مَلَكاهُ أن لا يُصاحَبَ في سَفَرِهِ و لا تُقضىٰ لَهُ حاجَةٌ(رسائل الشهید الثانی: ج۱ ص۲۷۸، بحار الأنوار: ج۸۹ ص۲۱۴ ح۵۷).
6.. لا تُسافِر في يَومِ جُمُعَةٍ حَتّىٰ تَشهَدَ الصَّلاةَ، إلّا فاصِلاً في سَبيلِ اللّهِ أو في أمرٍ تُعذَرُ بِهِ (نهج البلاغة: الكتاب ۶۹، بحار الأنوار: ج۸۹ ص۵۹۹ ح۴۶).
