119
فرهنگ‌نامهٔ نماز جمعه

۱۸۷.امام صادق علیه السلام: از جمله خطبه‏های پيامبر صلی الله علیه و اله که حفظ شده، این است که فرمود: «اى مردم! نشانه‏هايى دارید، به سوی نشانه‏هایتان ره‌سپار شوید و مقصدی دارید، خود را بدان برسانید. به راستى که مؤمن، همواره ميان دو دل‌واپسی گام می‏زند: روزى که [بر او] گذشته است و نمى‏داند خداوند چگونه در باره‏اش داورى مى‏کند، و روزى که باقى مانده و نمى‏داند خداوند با او چه خواهد کرد. پس بنده مؤمن بايد که از خود براى خويش مايه برگيرد، و از دنيايش براى سراى آخرتش، و در جوانى پیش از کهن‌سالی، و در زندگى،‏ پیش از مرگ. سوگند به آن که جان محمّد به دست اوست، پس از مرگ، راهى براى کسب رضایت [الهی] نیست، همچنان که پس از دنيا، سرايى جز بهشت يا دوزخ نيست».۱

1.. إِنَّ مِمّا حُفِظَ مِن خُطَبِ النَّبِيِّ صلی الله علیه و اله أَنَّهُ قَالَ:
يَا أَيُّهَا النّاسُ! إنَّ لَكُم مَعَالِمَ فَانتَهُوا إِلَى مَعَالِمِكُم، وَ إِنَّ لَكُم نِهايَةً فَانتَهوا إِلَى نِهايَتِكُم. أَلا إِنَّ المُؤمِنَ يَعمَلُ بَينَ مَخَافَتَينِ: بَينَ أَجَلٍ قَد مَضَى لا يَدرِي مَا اللّهُ صَانِعٌ فِيهِ، وَ بَينَ أَجَلٍ قَد بَقِيَ لا يَدرِي مَا اللّهُ قَاضٍ فِيهِ؛ فَليَأخُذِ العَبدُ المُؤمِنُ مِن نَفسِهِ لِنَفسِهِ، وَ مِن دُنيَاهُ لآِخِرَتِهِ، وَ فِي الشَّبِيبَةِ قَبلَ الكِبَرِ، وَ فِي الحَيَاةِ قَبلَ المَمَاتِ، فَوَ الَّذي نَفسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ ما بَعدَ الدُّنيا مِن مُستَعتَبٍ،‏ وَ مَا بَعدَهَا مِن دَارٍ إِلَّا الجَنَّةُ أَوِ النّارُ (الکافی: ج۲ ص۷۰ ح۹ ، تحف العقول: ص۲۷).


فرهنگ‌نامهٔ نماز جمعه
118

وعده‏اش دُرست، به او هیچ بی‏وفایی نمی‌شود؛ چه این که خداوند مى‏فرمايد: (سخن در نزد من دگرگون نمی‏شود و من [نسبت] به بندگان ستمگر نيستم(.
در کارهاى حال و آينده‏تان، در نهان و آشکار، از خداوند پروا کنید؛ زیرا هر کس از خداوند پروا کند، بدی‌هايش را از او مى‏زدايد و پاداشی بزرگ به وی می‏دهد. هر کس از خداوند پروا کند، به رستگارى‏ بزرگی دست یافته است. تقواى الهى، دشمنى، کيفر و خشم او را باز مى‏دارد. تقواى الهى، چهره‏ها را روشن، پروردگار را خشنود و درجه را بالا مى‏برد. بهره خود را برگيريد و در کار خداوند، کوتاهى مکنيد. خداوند کتابش را به شما آموخته و راهش را به شما نشان داده تا آنان را که راست گفتند و آنان را که دروغگویند، باز شناسد. پس، آن سان که خداوند به شما نيکى کرده، نيکى کنيد و دشمنانش را دشمن بداريد و چنان که باید در راه خدا به جهاد برخیزید. او شما را برگزيد و مسلمانْ نامتان نهاد (تا آن کس که [گم‌راه و] هلاک می‏شود، از روى دليلِ روشن باشد و آن که [هدایت و] زنده می‏شود، از روى دليلِ روشن باشد( و هيچ نیرو و توانى جز به مدد خدا نيست. پس خدا را بسیار یاد کنید و برای فردا بکوشید؛ چه، هر که میان خود و خدایش را سامان دهد، خداوند در آنچه میان او و مردم است، کفايتش مى‏کند. اين از آن روست که خداوند بر مردم حکم مى‏کند و مردم نمی‌توانند بر او حکم ‏کنند و بر مردم سلطه دارد و آنان توانایی آن را ندارند که بر او سلطه‏ یابند. خداوند، بزرگ است و قدرتى جز به مدد خدای بلند‌مرتبه و بزرگ نیست.۱

1.. الحَمدُ لِلّهِ، أحمَدُهُ وأَستَعينُهُ وأَستَغفِرُهُ وأَستَهديهِ، واُؤمِنُ بِهِ ولا أكفُرُهُ، واُعادي مَن يَكفُرُهُ، وأَشهَدُ أن لا إلٰهَ إلّا اللّهُ وَحدَهُ لا شَريكَ لَهُ، وأَشهَدُ أنَّ مُحَمّداً عَبدُهُ ورَسولُهُ، أرسَلَهُ بِالهُدى وَالنّورِ وَالمَوعِظَةِ، عَلى فَترَةٍ مِنَ الرُّسُلِ، وقِلَّةٍ مِنَ العِلمِ، وضَلالَةٍ مِنَ النّاسِ، وَانقِطاعٍ مِنَ الزَّمانِ، ودُنُوٍّ مِنَ السّاعَةِ، وقُربٍ مِنَ الأَجَلِ، مَن يُطِعِ اللّهِ ورَسولَهُ فَقَد رَشَدَ، ومَن يَعصِهِما فَقَد غَوى وفَرَطَ وضَلَّ ضَلالاً بَعيداً. اُوصيكُم بِتَقوَى اللّهِ، فَإِنَّهُ خَيرَ ما أوصىٰ بِهِ المُسلِمُ المُسلِمَ أن يَحُضَّهُ عَلَى الآخِرَةِ، وأَن يَأمُرَهُ بِتَقوَى اللّهِ، فَاحذَروا ما حَذَّرَكُمُ اللّهُ مِن نَفسِهِ، وإنَّ تَقوَى اللّهِ لِمَن عَمِلَ بِهِ عَلى وَجَلٍ ومخَافَةٍ مِن رَبِّهِ عَونُ صِدقٍ عَلى ما تَبغونَ مِن أمرِ الآخِرَةِ، ومَن يُصلِحِ الَّذي بَينَهُ وبَينَ اللّهِ مِن أمرِهِ فِي السِّرِّ وَالعَلانِيَةِ لا يَنوي بِذٰلِكَ إلّا وَجهَ اللّهِ، يَكُن لَهُ ذِكراً في عاجِلِ أمرِهِ، وذُخراً فيما بَعدَ المَوتِ وحينَ يَفتَقِرُ المَرءُ إلى ما قَدَّمَ، وما كانَ مِن سِوى ذٰلِكَ يَوَدُّ لَو أنَّ بَينَهُ وبَينَهُ أمَداً بَعيداً، ويُحَذِّرُكُمُ اللّهُ نَفسَهُ وَاللّهُ رَؤوفٌ بِالعِبادِ، وَالَّذي صَدَقَ قَولُهُ ونَجَزَ وَعدُهُ لا خُلفَ لِذلِكَ، فَإِنَّهُ يَقولُ: (مَا يُبَدَّلُ ٱلْقَوْلُ لَدَىَّ وَ مَا أَنَا بِظَلَّـٰمٍ لِّلْعَبِيدِ(.
فَاتَّقُوا اللّهَ في عاجِلِ أمرِكُم وآجِلِهِ فِي السِّرِّ وَالعَلانِيَةِ، فَإِنَّهُ مَن يَتَّقِ اللّهَ يُكَفِّر عَنهُ سَيِّئاتِهِ ويُعظِم لَهُ أجراً، ومَن يَتَّقِ اللّهَ فَقَد فازَ فَوزا عَظيما، وإنَّ تَقوَى اللّهِ توقي مَقتَهُ، وتوقي عُقوبَتَهُ، وتوقي سَخَطَهُ، وأَنَّ تَقوَى اللّهِ تُبَيِّضُ الوُجوهَ، وتُرضِي الرَّبَّ، وتَرفَعُ الدَّرَجَةَ.
خُذوا بِحَظِّكُم ولا تُفَرِّطوا في جَنبِ اللّهِ، فَقَد عَلَّمَكُمُ اللّهُ كِتابَهُ، ونَهَجَ لَكُم سَبيلَهُ، لِيَعلَمَ الَّذينَ صَدَقوا ويَعلَمَ الكاذِبينَ، فَأَحسِنوا كَما أحسَنَ اللّهُ إلَيكُم، وعادوا أعداءَهُ، وجاهِدوا في سَبيلِ اللّهِ حَقَّ جِهادِهِ، هُوَ اجتَباكُم وسَمّاكُمُ المُسلِمينَ، (لِّيَهْلِكَ مَنْ هَلَكَ عَنْ بَيِّنَةٍ وَيَحْيَىٰ مَنْ حَىَّ عَنْ بَيِّنَةٍ(، ولا حَولَ ولا قُوَّةَ إلّا بِاللّهِ، فَأَكثِروا ذِكرَ اللّهِ، وَاعمَلوا لِما بَعدَ اليَومِ، فَإِنَّهُ مَن يُصلِحُ ما بَينَهُ وبَينَ اللّهِ يَكفِهِ اللّهُ ما بيَنَهُ وبَينَ النّاسِ، ذٰلِكَ بِأَنَّ اللّهَ يَقضي عَلَى النّاسِ ولا يَقضونَ عَلَيهِ، ويَملِكُ مِنَ النّاسِ ولا يَملِكونَ مِنهُ، اللّهُ أكبَرُ ولا قُوَّةَ إلّا بِاللّهِ العَلِيِّ العَظيمِ (مجمع البیان: ج۱۰ ص۴۳۲، بحار الأنوار: ج۸۹ ص۲۳۲ ح۶۶).

  • نام منبع :
    فرهنگ‌نامهٔ نماز جمعه
    سایر پدیدآورندگان :
    محمّد محمّدی ری شهری؛ مرتضي خوش نصيب
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1395
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 14543
صفحه از 137
پرینت  ارسال به