فصل هفتم : اذان گوهاى پيامبر خدا

۷ / ۱

سَرور اذان گويان

۱۸۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :نيكو مردى است بلال! او سَرور مؤذّنان است و دنباله روانش [در قيامت] ، همه ، مؤذّن اند. ^۱

۱۸۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :اين بلال ، در حالى محشور مى شود كه بر شترى از شترهاى بهشت سوار است و بانگ مى زند : «أشهد أن لا إله إلاّ اللّه و أشهد أنّ محمّدا رسول اللّه » . و چون اين بانگ را سر دهد ، جامه اى از جامه هاى بهشت بر او پوشانده مى شود. ^۲

۱۸۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خداوند ، بلال را سوار بر يك شتر بر مى انگيزد ، پس اذان مى گويد ، و ما او را به راستى و درستى مشاهده مى كنيم ، و چون به جمله «أشهد أنّ محمّدا رسول اللّه » برسد ، همه خلايق ، از اوّلين و آخرينِ مؤمنان ، به آن شهادت مى دهند و از هر كه بايد پذيرفته شود ، پذيرفته مى شود. ^۳

دستور داد كه آن را خراب كنند . سپس فرمود : «مناره را از بام مسجد نبايد بالاتر بُرد» ^۱ . ^۲

۱۸۴.تهذيب الأحكام ـ به نقل از على بن جعفر ـ :از ابوالحسن عليه السلامدرباره اذان گفتن بر مناره پرسيدم كه : آيا اين ، سنّت است؟
فرمود : «براى پيامبر صلى الله عليه و آله در روى زمين ، اذان گفته مى شد و آن روزها مناره اى وجود نداشت» . ^۳

۱۸۵.الغيبة ـ به نقل از داوود بن قاسم جعفرى ـ :نزد ابو محمّد (عسكرى) عليه السلامبودم . فرمود : «هر گاه قائم عليه السلام ظهور كند ، مناره ها و مقصوره هاى ^۴ مساجد را از بين مى برد» . ^۵