ملاصدرا در جای دیگر می‌گوید:

۰.[خداوند] خارج از دو حد ابطال و تشبیه است، خوبی میان دو بدی؛ و اهل تعطیل و ابطلال مثل قائلین به اشتراک لفظی وجود هستند و اهل تشبیه مثل قائلین به اشتراک معنوی عامی وجود^۱ و اهل اللّه که اهل حق هم هستند قائلین به تشکیک خاصی هستند.^۲

ملاصالح مازندرانی درباره حدیث می‌گوید:

۰.حد تعطیل یعنی نفی و انکار وجود خداوند و انکار ربوبیتش و انکار صفاتش بر وجهی که شایسته حضرت باری تعالی است. همچنین تعطیل به این است که گفته شود این عالم معطل است و صانع و مدبّری برای آن وجود ندارد. حد تشبیه یعنی این‌که خداوند به مخلوقاتش تشبیه شود و به صفات مخلوقات توصیف شود. خلاصه این‌که در اطلاق واژه شیْ‏ء بر خداوند واجب است که شناخت خداوند مشابه شناخت اشیاء ممکن قرار داده نشود، بدین صورت که درک شود خداوند موجود لذاته است و هیچ موجودی از جهت ذات و صفت مشابه او نیست تا بدین وسیله هم از حدّ انکار خارج شود و هم از حدّ تشبیه تا متصف به توحید مطلق شود.^۳

خداوند یا صفات خداوند از آن ارائه کرده‌اند و برخی تفسیر معرفت شناختی، یعنی عدم شناخت خداوند یا صفات او.

علامه مجلسی در شرح حدیث نخست، یعنی «نَعَمْ یُخْرِجُهُ مِنَ الْحَدَّیْنِ حَدِّ التَّعْطِیلِ وَحَدِّ التَّشْبِیهِ» ‌گوید:

۰.تعطیل آن است که وجود، صفات کمالیه، صفات فعلیه و اضافیه برای خداوند ثابت نشود و تشبیه زمانی است که حکم داده شود به اشتراک خداوند با ممکنات در حقیقت صفات و عوارض ممکنات.^۱

ملاصدرا در شرح این روایت می‌گوید:

۰.تبیین چگونگی دلالت این حدیث بر خروج از حدّ تعطیل این‌گونه است که اگر خداوند شیْ‏ء نباشد، پس لا‌شیْ‏ء است [زیرا شیْ‏ء و لاشیْ‏ء نقیض هم هستند و اجتماع و ارتفاع نقیضین ممکن نیست] در این صورت، عبادت و عبودیت تعطیل خواهد شد [زیرا عبادت زمانی معنا دارد که معبود شیْ‏ء باشد نه لا شیْ‏ء] و معنای اخراج از حدّ تشبیه بدین صورت است که از اطلاق مفهوم شیْ‏ء بر خداوند چنین بر نمی‌آید که مثل دیگر اشیاء، شیْ‏ء خاص محدود به حدود مثل جسم، صورت، جوهر یا عرض بودن، کیف و کم و امثال اینها باشد.^۲