و عبداللّه بن حسن گفت امامت در فرزندان امام حسن و امام حسین علیهما السلام جاری است و من گفتم بلکه امامت تا روز قیامت تنها در فرزندان امام حسین علیه السلام جاری است، پس او در جواب گفت چگونه امامت در فرزندان امام حسین علیه السلام باشد، ولی در فرزندان امام حسن علیه السلام نه در حالی‌که هر دوی آنها سرور جوانان بهشت هستند و از نظر رتبه و فضیلت هم‌مرتبه‌اند و حتی امام حسن علیه السلام بر امام حسین علیه السلام به جهت بزرگی برتری هم دارد؛ پس لازم است که امامت به جهت برتری امام حسن علیه السلام در فرزندان او جاری شود.
عبدالرحمن بن مثنی هاشمی می‌گوید به امام صادق علیه السلام عرض کردم:
۰.جُعِلْتُ فِدَاکَ مِنْ أَیْنَ جَاءَ لِوُلْدِ الْحُسَیْنِ الْفَضْلُ عَلَى وُلْدِ الْحَسَنِ وَهُمَا یَجْرِیَانِ فِی شَرَعٍ وَاحِدٍ؛۱ فدایت شوم به چه دلیل فرزندان امام حسین علیه السلام بر فرزندان امام حسن علیه السلام [در مبحث امامت] برتری یافتند در حالی‌که هر دو در یک درجه مساوی بودند.
همان‌گونه که از این دو روایت بر می‌آید برخی فرزندان امام حسن علیه السلام به این دلیل که امام حسن و امام حسین علیهما السلام هر دو امام هستند، نتیجه می‌گرفتند که اگر فرزندان امام حسین علیه السلام امام‌اند، پس فرزندان امام حسن علیه السلام نیز باید امام باشند؛ چون این دو امام به لحاظ امامت، مساوی‌اند و امام حسن علیه السلام از لحاظ سِن افضل است. اینان با مقایسه میان امام حسن و امام حسین علیهما السلام به چنین حکمی می‌رسیدند. اشتباه آنان این بود که امامت منصبی الهی است و نصب امام به اراده خداوند برمی‌گردد نه به ارثی بودن امامت. در برخی روایات به خطا بودن قیاس آنان اشاره شده است.
مفضّل بن عمر از امام صادق علیه السلام نقل می‌کند که ایشان فرمودند:
۰.إِنَّ مُوسَى وَهَارُونَ کَانَا نَبِیَّیْنِ مُرْسَلَیْنِ أَخَوَیْنِ فَجَعَلَ اللّه النُّبُوَّةَ فِی صُلْبِ
