مَعْنَى اللّه وَذَلِکَ فَرْقٌ بَیْنَهُ وَبَیْنَ الْمُحْدَث؛۱ پس معنای اللّه این است که اوست که شیْء را از حد عدم به حد وجود خارج میسازد و اشیاء را بدون سابقه قبلی اختراع میکند و هر مخلوقی اشیاء را از چیزی اختراع میکند، مگر خداوند. پس این است معنای اللّه و فرق میان خداوند و محدَث.
واژه «دونه» در عبارت «کلّ مخلوق دونه»، قید توضیحی است. چون هر مخلوقی غیر خداست و در رتبه خالق نیست، بلکه دون خداست. بنابراین، منظور «کُلّ مخلوق دونه»، ماسوای خداوند، همه مخلوقات را دربر میگیرد. استثناء در همین جمله نیز استثناءِ منقطع است؛ زیرا خداوند داخل در مخلوقات نیست تا استثناء متصل باشد.
یزید بن جرجانی از امام رضا علیه السلام۲ نقل میکند:
۰.أَنَّ کُلَّ صَانِعِ شَیْءٍ فَمِنْ شَیْءٍ صَنَعَ وَاللّه الْخَالِقُ اللَّطِیفُ الْجَلِیلُ خَلَقَ وَصَنَعَ لَا مِنْ شَیْءٍ؛۳ هر کسی که چیزى را سازد از مادهاى میسازد و خداوند آفریننده لطیف جلیل، آفریده و ساخته است نه از چیزى و نه از ماده حاضرى.
برخی همچون ملاصدرا ۴ و قاضی سعید قمی۵ در شرح این روایت میگویند: چون خلقت اولیه خداوند، لا من شیْء است پس نخستین مخلوق خداوند باید موجودی باشد که از چیزی ساخته نشده باشد و این موجود، عقل است؛ زیرا موجودات مادی
1.. علامه مجلسی، بحار الأنوار، ج۸۱، ص۱۷۰.
2.. در متن روایت این چنین است که یزید بن جرجانی از امام ابوالحسن علیه السلام نقل میکند و در اینکه آیا مقصود امام رضا علیه السلام است یا امام هادی علیه السلام میان شارحان اختلاف است هر چند که بیشتر شارحان مقصود از ابوالحسن در این روایت را ابوالحسن ثانی (امام رضا علیه السلام) دانستهاند (علامه مجلسی، بحار الأنوار، ج۴، ص۱۷۴؛ شیخ صدوق، التوحيد، ص۵۶).
3.. كلينى، الكافی، ج۱، ص۱۲۰.
4.. ملاصدرا، شرح أصول الكافی، ج۴، ص۸؛ قاضی سعید قمی، شرح توحید الصدوق، ج۳، ص۱۲۱.
5.. قاضی سعید قمی، شرح توحید الصدوق، ج۳، ص۱۲۱.