علامه طباطبایی در فراز بالا بیان می‌کند که انسان در موقفِ کمال الاخلاص، مورد عنایت خاص خداوند قرار گرفته و به اولیاء مقرّب خداوند می‌پیوندد و درمی‌یابد که صفاتی چون علم و قدرت را از آفریدگان انتزاع کرده و آنها ‌مفاهیم محدودی هستند که هر یک دیگری را نفی می‌کنند و از این‌رو، با یک‌دیگر و با ذات دوئیت و غیریّت دارند. از این‌رو، بر خدای متعال منطبق نیست و باید از او نفی شود. او در ادامه جمله بالا می‌فرماید:

۰.پس، این مفاهیم و معلومات و ادراکات قاصر از آنند که بر آفریدگار منطبق شوند و او را آن چنان که هست حکایت کنند، از این‌رو، کسى که به درجه اخلاص رسیده خود را محتاج و ملزم مى‏بیند که در توصیف خداى خود به نقص و عجز خود اعتراف کند، آنهم چه نقصى؟! نقصى علاج‌ناپذیر و عجزى غیر قابل جبران و نیز خود را ناچار مى‏بیند راهى را که تاکنون در این وادى پیموده به عقب برگردد و از هرچه که تاکنون به خداوند نسبت داده استغفار کند و آن اوصاف را از او نفى نماید و در نتیجه، خود را سرگردان در چنان حیرتى ببیند که خلاصى از آن نیست؛ و منظور از جمله «کمال الاخلاص نفی الصفات...» همین است.^۱

علامه طباطبایی، محدودیت صفت و غیریّت صفت و ذات را در مورد صفت علم توضیح می‌دهد و می‌گوید بر فرض که بتوانیم دیگر نواقص را از صفت علم سلب کنیم، اما محدودیت علم و شامل قدرت و ذات نبودنش را نمی‌توان از آن سلب کرد:

آدمى را به چنین شرافتى مفتخر ساخت و او را تا درجه اولیاء و مقربین درگاه خود بالا برد آن وقت است که با کمال بصیرت به عجز خود از معرفت حقیقى خداوند پى برده و مى‏فهمد که نمى‏تواند خداى را آن‌گونه که لایق کبریا و عظمت اوست توصیف کند! و نیز به خوبى درک مى‏کند که هر معنایى که بخواهد خداوند را به آن توصیف کند به طور کلى معنایى است که آن را از مشهودات ممکن خود که همه مصنوع خدایند گرفته و با همان‌ها خداى را توصیف کرده است. با این‌که این معانى عموماً صورت‌‌هایى هستند ذهنى و محدود و مقید، صورى هستند که با هم ائتلاف ندارند و یک‌دیگر را دفع مى‏کنند، برای مثال، علم و قدرت و حیات و رزق و عزّت و غنا و امثال اینها مفاهیمى هستند که هر کدام غیر دیگرى‌اند و روشن است که علم، غیر قدرت است و قدرت، غیر علم است، هر مفهومى خودش، خودش است، ما وقتى مفهوم علم را برای مثال، به نظر آوریم، در آن لحظه از معناى قدرت منصرفیم و در معناى علم، قدرت را نمى‏بینیم. همچنین وقتى معناى علم را از نظر این‌که وصفى است از اوصاف، تصور مى‏کنیم، از ذاتى که متصف به آن است غفلت داریم.^۱