برگشت این مطلب، بدین صورت است که [این صفات و مفاهیم محدود و انتزاعی توسط ذهن ما، با صفات کمالی و نامحدودِ حق تعالی فرق دارند؛ زیرا آنها عین هم و عین ذات حق تعالی هستند؛ بنابراین،] اثبات چیزی از صفات کمالی درباره خدای تعالی، دیگر صفات کمالی‏اش را نفی نمی‏کند. پس صفات حق تعالی همه با هم متحداند و همه آنها با ذات متحد هستند و برایشان حدی هم نیست. در عین حال، معنایش این نیست که در ساحت مقدسش چیز دیگری از کمالات جز آنچه ما فهمیده و ادراک کرده‌ایم نیست، بلکه ممکن است چیزهایی باشد که ما نتوانیم آنها را حکایت کنیم و مفهومی که حاکی از آنها باشد در دست نداشته باشیم و دارای ادراکی که بتواند آن صفات کمالی را درک کند نباشیم. در این مورد، تأمل کن و دقت داشته باش.^۱

این‌که چرا علامه از وجود اشکال در صفت ذاتی ایجابی، نفی صفت و تفسیر سلبی از صفات ذاتی و ایجابی را نتیجه نمی‌گیرد، نکته‌ای دارد که در تحلیل قاعده ذکر خواهد شد.

۵. امام صادق علیه السلام می‌فرماید:

۰.مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ یَعْبُدُ الصِّفَةَ وَالْمَوْصُوفَ فَقَدْ أَبْطَلَ التَّوْحِیدَ لِأَنَّ الصِّفَةَ غَیْرُ الْمَوْصُوف؛‏^۲ هر که صفت و موصوف را (با هم) پرستد، توحید را باطل کرده؛ زیرا صفت غیر از موصوف است.

در این حدیث غیریّت صفت و موصوف به‌عنوان اصل مسلّم و بدیهی تلقی شده و

پس مفهوم «علم» معنایی است که آن را از یک وصف محدود خارجی انتزاع کرده و برای هر کسی که دارای آن باشد یکی از کمالات شمرده‏ایم و این مفهوم دارای حدّ و حدودی است که نمی‏گذارد شامل معنای قدرت، حیات و امثال آن بشود. با این حال، اگر ما همین مفهوم محدود را بر خدای تعالی اطلاق کرده و سپس به منظور رفع محدودیتش قیدی زده و بگوییم: «علمی نه چون دیگر علوم»، درست است که مفهوم را از بعضی جهات مطلق کرده و از قید حدودی آزادش ساخته‏ایم، لیکن این را چه کنیم که هنوز مفهوم است و از عالم مفهوم که عالم تصور است، پا را فراتر نگذاشته و شامل مفاهیم دیگر نمی‏شود؟ چون گفتیم که برای هر مفهومْ ماورایی است که شامل آن نمی‏شود و روشن است که هر چه هم مفهوم روی مفهوم بچینیم، باز خاصیت مفهوم بودن را از بین نبرده‏ایم.^۱

البته، باید خاطر نشان کرد که علامه طباطبایی از این اِشکال، نفی صفت را نتیجه نمی‌گیرد، بلکه در عین اثبات صفت، اِقرار می‌کند که صفت خداوند به همان صورت که درست و مطابق با واقع است، ادراک نمی‌شود. او در ادامه سخن بالا در مورد سخن امام علی علیه السلام: «الذی لیس لصفته حدّ محدودٌ ولا نعتٌ موجود»‌‌، می‌گوید:

۰.امام علیه السلام در عین این‌که صفت را با گفتن کلمة «لِصِفَتِه» برای خداوند اثبات می‏کند، آن را در کلمه «نَفْیُ الصِّفَات» یا حدِّ آن را در «لَا تَحُدُّهُ الصِّفَات» نفی می‏کند و معلوم است که اثبات صفت جدای از حدّ نیست و نفی حدّ در حقیقت نفی صفت -‌پس از اثبات آن - است.