ج ـ هنگام درگيرى با دشمن
۴۴۵۹.امام على عليه السلامـ هرگاه با دشمنْ درگير مى شد ـ: بار خدايا! دل ها به سوى تو كشيده شده ، و گردن ها دراز گرديده ، و ديده ها دوخته، و گام ها جابه جا ، و تن ها فرسوده شده است.
بارخدايا! دشمنى هاى پنهان آشكار شده، و ديگ كينه ها به جوش آمده است .
بار خدايا! از غيبت پيامبرمان، و فراوانى دشمنانمان، و پراكندگى تمايلاتمان به تو شكايت مى كنيم .
پروردگار ما! بين ما و بين اقواممان ، به حق ، گشايش فرما كه تو بهترين گشايشگرى.
۴۴۶۰.امام على عليه السلامـ هرگاه دشمن را مى ديد ـ: بار خدايا! تو مرا نگاهدار ، و ياور و كمك كار منى . بار خدايا! به [ يارى]تو حمله مى كنم و به وسيله تو مى جنگم.
د ـ در تشويق به پيكار
۴۴۶۱.وقعة صِفّينـ به نقل از حَضرَمى ـ: در سه جا شنيدم كه على عليه السلام مردم را تشويق مى كرد . در جنگ صِفّين، جنگ جمل و جنگ نهروان ، مردم را تحريك مى كرد و مى فرمود: «اى بندگان خدا! از خدا پروا كنيد ، چشم ها را فرو افكنيد، صداها را پايين بياوريد، سخن ، كم بگوييد و خويشتن را براى جنگيدن، جولان دادن، مبارزه ، قهرمانى، جست وخيز، گلاويزى، زد و خورد شديد و پايدارى آماده كنيد . «پايدارى ورزيد و خدا را بسيار ياد كنيد ، باشد كه رستگار شويد» «با هم نزاع مكنيد كه سست شويد و مهابت شما از بين برود ، و صبر كنيد كه خدا با شكيبايان است» .
بار خدايا! شكيبايى را بر آنان الهام كن، پيروزى را بر ايشان فرو فرست ، و اجرشان را بزرگ دار».
