۴۵۰۲.المناقب ، ابن شهر آشوبـ درباره امام على عليه السلام ـ: طبق نقل اهل سنّت ، وى در جنگ بدر ، به غير از كسانى كه مجروحشان ساخت، ۳۵ مبارز دشمن را كشت كه عبارت بودند از : وليد بن عُتْبه، عاص بن سعيد بن عاص، مطعم بن عدىّ بن نوفل، حنظلة بن ابى سفيان، نوفل بن خويلد، زمعة بن اسود، حارث بن زمعه، نضر بن حارث بن عبد الدار، عُمَير بن عثمان بن كعب (عموى طلحه) ، عثمان و مالك (برادران طلحه)، مسعود بن ابى اميّة بن مغيره، قيس بن ناكهة بن مغيره، ابو قيس بن وليد بن مغيره، عمرو بن مخزوم، منذر بن ابى رفاعه، منبّه بن حجّاج سهمى، عاص بن منبّه، علقمة بن كلده، ابو عاص بن قيس بن عَدى، معاوية بن مغيرة بن ابى عاص، لوذان بن ربيعه، عبد اللّه بن منذر بن ابى رفاعه، مسعود بن اميّة بن مغيره، حاجب بن سائب بن عُوَيمر، اوس بن مغيرة بن لوذان، زيد بن مليص، عاصم بن ابى عوف، سعيد بن وَهْب، معاوية بن عامر بن عبد القيس، عبد اللّه بن جميل بن زُهير، سائب بن سعيد بن مالك، ابو الحكم بن اخنس و هاشم بن ابى اميّه.
و گفته شده كه وى ، چهل و چند نفر را در بدر كشت.
و در جنگ اُحد ، اين افراد را به قتل رساند: طلحة بن ابى طلحه (دليرمرد سپاه مكّه)، پسرش ابو سعيد، و برادرانش خالد و مخلّد و كلده و مَحالس، [ نيز ] عبد الرحمان بن حميد بن زهره، حكم بن اخنس بن شريق ثقفى، وليد بن ارطات، اميّة بن ابى حذيفه، ارطات بن شُرَحْبيل، هشام بن اميّه، مسافع، عمرو بن عبد اللّه جُمْحى، بِشر بن مالك مغافرى، صواب (آزاد شده عبد الدار)، ابو حذيفة بن مغيره، قاسط بن شريح عبدى، مغيرة بن مغيره و كسان ديگر كه پس از شكست دادنشان ، آنها را كشت.
در فرار كردن عمر و عثمان [ پس از غافلگير شدن مسلمانان در اُحد ] ، ترديدى نيست و تنها درباره ابو بكر ، بحث است كه آيا تا زمان گشايش كار ، صبر كرد و يا او هم فرار كرد.
و در جنگ احزاب ، على عليه السلام اين افراد را به قتل رساند: عمرو بن عبد وُد و پسرش ، [ نيز ] نوفل بن عبد اللّه بن مغيره، منبه بن عثمان عبدرى و هُبَيرة بن ابى هبيره مخزومى. در اين هنگام ، توفان وزيدن گرفت و كافران ، فرار كردند.
و در جنگ حُنَين ، چهل نفر را كشت كه دليرترينِ آنان ابو جرول بود كه على عليه السلام وى را به دو بخش بزرگ ، شقّه كرد و با ضربه اى كه زد ، كلاهخود، عمامه (دستار)، زره و بدنش را تا كوهه زين به دو نيمه كرد و البته مورّخان ، در نام وى اختلاف كرده اند .
و او در جنگ حنين ، در بين ۲۴ هزار شمشيرزن دشمن ، مقاومت كرد تا آن كه از آسمان ، يارى رسيد.
و در جنگ ذات السلاسل ، هفت نفر از سرسختان را به هلاكت رساند كه آخرين آنان و سرسخت ترينشان ، سعيد بن مالك عجلى بود.
و در جنگ بنى نضير ، يازده نفر از جمله غُرور را كُشت و در جنگ با بنى قريظه ، گردن بزرگان يهود ، چون حىّ بن اخطب و كعب بن اشرف را زد و در جنگ بنى مصطلق ، مالك و پسرش را كشت ... .
در روز فتح مكّه ، حيله گر عرب ، اسد بن غُوَيلم را كشت .
در غزوه وادى الرمل ، جنگجويان آنان را كشت و در جنگ خيبر ، مَرحب، ذو الخمار و عنكبوت را كشت .
در طائف ، سپاه ضيغم را شكست داد و شهاب بن عيس و نافع بن غيلان را كشت و در هنگام هجرت ، مهلع و جناح را كُشت.
نيز مبارزه هايش با جوانان مكّه در زمان خروج پيامبر صلى الله عليه و آله از خانه اش به مسجدالحرام و نيز خوابيدن در جاى پيامبر صلى الله عليه و آله در شب هجرت ، مشهور است.
وى را جايگاهى پُر آوازه [ از دليرى ] در جريان جنگ جمل است ، به گونه اى كه دست شتر را قطع كرد و پاهاى او را پِى نمود تا مُرد.
او در جريان شب هرير [ در صفّين ] ، سيصد تكبير گفت و با هر تكبير ، دشمنى را به زمين افكند و بنا بر گزارشى (گزارش اعثم) ، ۵۲۳ نفر را كُشت و بنا بر گزارشى ديگر ، هفتصد نفر را . زره او پشت نداشت و اسبش هيچ گاه عقب نشينى و فرار نكرد.