۴۳۴۷.امام على عليه السلام :بار خدايا ! تو سزاوار وصف زيبا و ستايش بى شمار و فراوانى . اگر تو را آرزو بَرند ، تو بهترين كسى هستى كه آرزويش مى كنند و اگر به تو اميد بندند ، تو بهترين اميدبسته اى.
بار خدايا ! به من نعمتى بخشيدى كه با آن ، جز تو را ستايش نكنم و جز تو را ثنا نگويم و با آن به معدن هاى نااميدى و مكان هاى شك ، روى نياورم ، و زبانم را از ستايش آدميزادگان و ثناگويى بر مخلوقان و پروردگان برگردانده اى.
بار خدايا ! براى هر ثناگويى ، بر عهده آن كه ثنا مى گويد ، پاداشِ جزايى و يا نيكو عطايى است و من از تو راهنمايى به ذخاير رحمت و گنج هاى بخشش را اميد دارم.
بار خدايا! اين ، جايگاه كسى است كه تو را به توحيدى كه مختصّ توست، پذيرفته است و جز تو را شايسته اين ستايش ها و ويژگى ها نمى داند ، و مرا نيازمندى به توست ، كه جز فضل تو آن را جبران نمى كند و جز منّت و سخاوت تو از ندارى به توانگرى تبديلش نمى كند .
به ما در اين جايگاه ، خشنودى ات را ببخش و از اين كه دست ها را به سوى غير تو بگشاييم ، بى نيازمان گردان ، كه به درستى تو بر هر چيزى توانايى.
۴۳۴۸.امام على عليه السلامـ در حكمت هاى منسوب به ايشان ـ: بار خدايا ! همان گونه كه صورتم را از سجده گزارى بر غير خود نگاه داشتى، آن را از درخواست از غير خود [ نيز ]محفوظ دار.
