ز ـ عزّت و بى نيازى
۴۳۴۴.امام على عليه السلام :بار خدايا! به توانگرى آبرويم را حفظ كن و به تنگ دستى حرمتم را ضايع مگردان تا از روزى خوارانت روزى خواهم و از آفريدگان بد كردارت مهربانى بجويم و به ستايش كسانى كه به من مى بخشند ، گرفتار شوم و به نكوهش آنانى كه چيزى به من نمى دهند ، فريفته شوم ، حال آن كه در وراى همه ، صاحب اختيار بخشش يا منع ، تويى ، و تو بر هر چيزى توانايى.
۴۳۴۵.امام على عليه السلامـ در دعايى كه بسيار آن را مى خوانْد ـ: سپاسْ خدايى را سزاست كه مرا مُرده يا بيمار ، به صبح درنياورد ، رگ هايم را به ناخوشى گرفتار نساخت، به خاطر بدترين رفتارهايم مؤاخذه ام نكرد ، و مرا بى پشت نگردانْد، و از دين برگشته نگردانيد ، و منكر پروردگارم قرار نداد ، نه از ايمان به وحشتم افكند، نه آشفته خِرَدم گردانْد ، و نه گرفتار عذاب هاى ملّت هاى پيشينم ساخت .
[ بار خدايا ! ] بنده اى بى اختيار و برخويش ستمكار گشتم . تو را بر من حجّت است و مرا حجّتى نيست، و جز آنچه كه تو به من مى بخشى ، توان به دست آوردن چيزى را ندارم و جز از آنچه كه مرا نگه مى دارى ، نمى توانم خود را از [ آسيب ]چيزى حفظ كنم.
بار خدايا! از اين كه با وجود بى نيازى تو نيازمند گردم ، و با وجود هدايت تو گم راه شوم ، و با وجود قدرت تو گرفتار ستم گردم ، و يا با وجود بودن كار به دست تو خوار شوم ، به تو پناه مى برم.
بار خدايا! جانم را نخستين نعمت گرانبها از بين نعمت هايت [ به من ] قرار ده كه مى ستانى و اوّلين امانتى از وديعه هاى نعمتت كه از من بازپس مى گيرى.
بار خدايا! از اين كه از فرمان تو دور شويم و يا از دين تو روى گردانيم و يا به جاى هدايتى كه از سوى تو مى آيد ، هواى نفسمان بر ما چيره گردد ، به تو پناه مى بريم.
۴۳۴۶.امام باقر عليه السلام :على عليه السلام در سجده در ضمن دعايش مى گفت : «بار خدايا! به تو پناه مى برم از اين كه به بلايى گرفتارم سازى كه مرا بر آن دارد كه به اندكى از نافرمانى ات يارى بجويم .
بار خدايا ! براى من نيازمندى اى به هيچ يك از بندگان شرور و فرومايه خود قرار مده، و اگر احتياج به كسى از بندگانت را بر من مقرّر داشتى ، آن را به خوش روترين، خوش خُلق ترين ، زيباترين، بخشنده ترين، خوش زبان ترين، دست و دل بازترين و كم منّت ترين آنان بر من قرار ده».
