ب ـ به هنگام جنگ
۴۴۵۸.امام صادق عليه السلام :امير مؤمنان ، هرگاه تصميم به جنگ مى گرفت ، اين دعاها را مى خواند: «بار خدايا! تو راهى از راه هايت را اعلام داشتى ، و خشنودى خود را در آن قرار دادى ، و دوستان خود را بدان خواندى ، و آن را پُر اجرترين راه در پيش خود ، و با ارزش ترين فرجام در نزد خود ، و دوست داشتنى ترين روش از نظر خود ، قرار دادى و آن گاه ، در اين راه ، جان و مال مؤمنان را به بهاى بهشت ، براى آنان خريدى، كه در راه خدا مى جنگند و مى كشند و كشته مى شوند .
بر پايه وعده حقّت، مرا هم از جمله كسانى قرار ده كه جان خود را به تو مى فروشند و آن گاه به پيمانى كه با تو بسته اند ، پايبند مى مانند . نه آن را مى شكنند و نه عهدى را نقض مى كنند ، و نه آن را تغيير مى دهند؛ بلكه براى محبّت تو آن را اجابت مى كنند و بدان ، به سوى تو تقرّب مى جويند .
آن [ جانبازى] را پايان كار من قرار ده و پايان عمرم را در آن قرار ده و آن را براى من ، ميدانى قرار ده كه موجب خشنودى تو باشد و خطاهاى مرا، به خاطر آن فرو ريزى ، و مرا به وسيله دشمنان و گنهكاران در زمره آن دسته از زندگانى قرار ده كه روزى مى خورند، ۱ در زير بيرق حق و پرچم هدايت ، در حالى كه براى پيروزى گام برمى دارند ، بدون آن كه پشت كنند و يا ترديدى ايجاد كنند .
بار خدايا! در اين هنگام ، از ترس در مواقع ترسناك و از ناتوانى در مقابل دليران، و از گناهى كه نابودكننده اعمال است ، به تو پناه مى برم ، كه مبادا به خاطر شك ، باز مانم و يا بى يقين ، گام زنم و در نتيجه ، تلاشم در خسران باشد و عملم پذيرفته نشود».
