۱۰ / ۲۴
ابن حَجّاج بغدادى ۱
۴۰۳۱ . از نوابغ علم و ادبيات قرن چهارم هجرى است كه سروده است :
اى صاحب قبه سپيد در نجف!
هر كه قبر تو را زيارت كرد و از پيشگاهت شفا خواست ، شفا يافت .
ابوالحسنِ هدايتگر را زيارت كنيد تا شايد
پاداشى ببريد و اقبالى ببينيد و به خداوند ، نزديك شويد .
كسى را زيارت كنيد كه نجوا[ى زيارت كنندگان ]را مى شنود و هر كس
او را زيارت كند و به قبر او پناه آورد ، او برايش بسنده است .
هر گاه به درهاى بارگاه او رسيدى
در نزد در ، درنگ كن ، صورتش را ببين و بِايست .
و بگو: سلام خداوندِ سلام بر
اهل سلام و علم و شرف!
من ـ اى مولا ـ از شهرم به سوى تو آمدم
و به ريسمان حق ، چنگ زدم .
براى اين كه تو دستاويز محكمى هستى كه هر كس آن را بگيرد
با دستانش ، هرگز نه بدبخت خواهد شد و نه تيره روز .
شأن تو ، شأنى بدون كم و كاست است
و نور تو هرگز تيرگى نمى گيرد .
تو نشانه بزرگى امّت هستى كه آشكار شده است
براى عارفان ، به انواع گونه ها .
پيامبر ، هر گاه مشكلى از مشكلات را به تو مى سپرد
تو به خوبى براى آن ، بسنده بودى .
ماجراى پرنده بريان شده كه از طريق اَنَس
نقل شده است ، بر شرف هميشگى ات از زبان پيامبر ، گواه است .
