۱۰ / ۲
بِشْر بن مُنْقذ عبدى ۱
۳۹۹۴ . او از شاعران قرن اوّل و از ياران امير مؤمنان بود كه درباره على عليه السلام و دو فرزندش حسن و حسين عليهماالسلام چنين سروده است :
ابوالحسن! تو خورشيد روزى
و اين دو، ماه روزگاران .
تو و اين دو تا به هنگام درگذشت
چون گوش ، در مرتبه اى پس از چشم ، قرار داريد .
شما مردمى هستيد با پايگاهى
كه دست بشر از رسيدن به آن ، كوتاه است .
مردم از فضايل شما به ما خبر مى دهند
و فضل شما ، امروزه بالاتر از خبر است .
براى مردمان صاحبِ بزرگى
از بين اهل شرم و بزرگوارى
جوان مردانى را جانباز در جنگ ها
از قبيله خويش و برادرانمان را از قبيله مُضَر
و گروهى را از قبيله ذى يمن ، گِرد مى آورم
كه در سختى ها گردَنفَرازى مى كنند .
ما جنگجويان روز جنگ با زبير و طلحه بوديم
هنگامى كه گفته شد : نيرنگ را نابود كنيد .
از پيش از ميانه روز ، آنان را درهم كوبيديم
تا به هنگام شب ، تا آن كه به آرزوهايمان رسيديم .
شمشيرها ، جز سرها را قطع نمى كردند
و نيزه ها ، جز دندان ها را نمى شكستند .
ما در گذشته مان چنان بوديم
و امروز نيز چون گذشته ايم .
