۱۰ / ۷۲
محمّد حسين شهريار ۱
۵۰ . استاد شهريار ، در مدح مولا عليه السلام مى گويد :
يا على! نام تو بردم ، نه غمى مانْد و نه همّى
بِأبى أنْتَ وَ اُمّى!
گوييا هيچ نه همّى به دلم بوده ، نه غمّى
بِأبى أنْتَ وَ اُمّى!
تو كه از مرگ و حيات، اين همه فخرى و مباهات
على ، اى قبله حاجات!
گويى آن دزد شقى تيغ نيالوده به سمّى
بِأبى أنْتَ وَ اُمّى!
گويى آن فاجعه دشت بلا هيچ نبوده است
درِاين غم نگشوده است
سينه هيچ شهيدى نخراشيده به سُمّى
بِأبى أنْتَ وَ اُمّى!
حق اگر جلوه با وجه اتَم كرده در انسان
كان نه سهل است و نه آسان
به خودِ حق كه تو آن جلوه با وجه اتَمّى
بِأبى أنْتَ وَ اُمّى!
منكر عيد غدير خُم و آن خطبه و تنزيل
كر و كور است وعَزازيل
با كر وكور ، چه عيد و چه غديرىّ و چه خُمّى؟
بِأبى أنْتَ وَ اُمّى!
در تولّا هم اگر سهو ولايت ، چه سفاهت!
اُف بر اين شمّ فقاهت!
بى ولاى على و آل ، چه فقهى و چه شمّى؟
بِأبى أنْتَ وَ اُمّى!
تو كم و كيف جهانى و به كمبود تو دنيا
از ثَرى تا به ثريّا
شر و شور است و دگر هيچ نه كيفىّ و نه كمّى
بِأبى أنْتَ وَ اُمّى!
آدمى جامع جمعيّت و موجود اَتَم است
گر به معناى اعم است
تو بهينْ مظهرِ انسان و به معناى اعمّى
بِأبى أنْتَ وَ اُمّى!
چون بود آدم كامل ، غرض از خلقت عالم
پس به ذرّيّه آدم
جز شما مهد نبوّت نبُوَد چيز مُهمّى
بِأبى أنْتَ وَ اُمّى!
عاشق توست كه مستوجب مدح است ومعظّم
منكرت مستحق ذم
وز تو بيگانه نَيَرزد ، نه به مدحى ، نه به ذمّى
بِأبى أنْتَ وَ اُمّى!
بى تو ـ اى شير خدا ـ سبحه و دستار مسلمان
شده بازيچه شيطان
اين چه بوزينه كه سرها همه را بسته به دُمّى
بِأبى أنْتَ وَ اُمّى!
لشكر كفر اگر موج زند در همه دنيا
همه توفان ، همه دريا
چه كند با تو كه چون صخره صمّا و اَصمّى؟
بِأبى أنْتَ وَ اُمّى!
يا على! خواهمت آن شعشعه تيغ زرافشان
هم بدو كفر سرافشان
بايدم اين لَمَعانْ ديده ، ندانم به چه لمّى
بِأبى أنْتَ وَ اُمّى! ۲
1.سيّد محمد حسين بهجت تبريزى ، فرزند حاج ميرزا آقا خشكنانى ، در سال ۱۲۸۵ش ، در تبريز به دنيا آمد . وى علوم مقدماتى را در همان شهر گذراند و در سال ۱۳۳۹ ق به تهران آمد و در دار الفنون در رشته طب به تحصيل پرداخت . پس از دو سال ، تحصيل را رها كرد و در سال ۱۳۱۰ ش ، به استخدام دولت درآمد . پس از چندى به نيشابور رفت و در بازگشت به تهران در بانك كشاورزى مشغول به كار شد . كلّيات اشعار وى بيش از پانزده هزار شعر دارد. شاهكار شعر شهريار «حيدر بابا» است كه به تركى سروده است . وى در اواخر عمر به تبريز برگشت و در سال ۱۳۶۷ش ، در بيمارستان مهر تهران زندگى را بدرود گفت . جنازه او به تبريز منتقل و در مقبرة الشعراى تبريز دفن شد .
2.كليات ديوان شهريار (انتشارات زرين) : ج ۱ ص ۲۳۱ .
