ر . ك : ص ۱۳۵ (شافعى) .
۱۰ / ۱۱
دِعبِل خُزاعى ۱
۴۰۱۳ . او كه از شاعران بزرگ قرن سوم است ، مى گويد :
قرآن به فضل آل محمّد ، زبان گشوده است
و در ميان آنان ، ولايت على را منكر نگشته است ؛
ولايت برگزيده از ميان بهترين ها ؛ آن كه
پس از پيامبر صلى الله عليه و آله ، راستگو و دوست داشتنى بود .
هنگامى كه به وقت نمازِ او درويش آمد
دست و بازويش را با ميل به سويش دراز كرد .
درويش ، انگشتر را از انگشت او بيرون كشيد
بخشش كريمِ بخشنده ، فرزند بخشنده .
و خداى رحمان در قرآن خود ، وى را ويژه ساخت
هركس افتخارى چون او دارد ، آن را نام ببرد .
خدا و رسولش ولىّ شما هستند
و مؤمنان نيز . هركه مى خواهد ، منكر باشد .
خداوند ، فرداى قيامت ، دشمن او خواهد بود
و خداوند در وعده هايش تخلّف نمى كند .
