۵۲۳۴.امام على عليه السلام:ستايش ، براى خدايى است كه از چيزى به وجود نيامده، و آنچه را موجود است ، از چيزى به وجود نياورده است... . [ او ]همه گروه هاى موجودات را بر پروردگار بودنش، ناتوانى آنها را بر توانايى اش، آغازْ داشتنِ آنها را بر بى آغازى اش، و نابودى آنها را بر پايدارى اش، گواه گرفته است . پس موجودات ، گريزى از ادراك شدنشان به وسيله خدا ندارند ، و از فراگيرى خدا بر خويش گريزى ندارند ، و نمى توانند از حسابگرى خدا پوشيده باشند و مانع چيرگى خدا بر خويش شوند.
۵۲۳۵.امام زين العابدين عليه السلام:خدايا! از تو مى خواهم... به بزرگ ترين و بزرگ ترين و بزرگ ترين نامت ، كه ملكوت آسمان ها و زمين را فراگرفته است... .
۵۲۳۶.امام صادق عليه السلام:پاك است خدايى كه داناست و غفلت نمى كند ، پاك است خدايى كه فراگيرنده آفريدگان است، بدون غيبت ، پاك است خدايى كه پوشيده است و ديده نمى شود!
۵۲۳۷.امام صادق عليه السلامـ در پاسخ به اين سؤال كه : چه فرقى است ميان اين كه [ هنگام دعا ]دست هاى خود را به سوى آسمانْ بلند كنيد ، يا به سمت زمين ، پايين بياوريد؟ ـ: اين دو حالت در دانش و احاطه و توانايى خدا فرقى نمى كند؛ امّا خداوند عز و جل به دوستان و بندگان خود ، دستور داده كه دستانشان را به سمت آسمان به سوى عرش ، دراز كنند؛ چون آسمان را معدن روزى قرار داده است . پس ما همان مطلب را كه قرآن مقرّر كرده، مقرّر كرده ايم.
