فصل هشتاد و هشتم : وَدود
واژه شناسى «وَدود»
صفت «ودود» ( دوستدار)، [بر وزنِ] «فعول» به معناى «فاعل» و از ريشه «ودد» است كه بر دوست داشتن دلالت مى كند و در معناى آرزو كردن نيز به كار مى رود. گفته مى شود: «وَددتُه» يعنى: او را دوست داشتم. همچنين گفته مى شود: «وددتُ أنّ ذاك كان ؛ يعنى آرزو داشتم چنان مى بود»، هنگامى كه آرزوى چيزى در ميان باشد. «وُدّ» بر دوست داشتن دلالت مى كند و «وَدادة» بر آرزو كردن.
ابن اثير گفته است: در صفات خداى متعال، «ودود» يا بر وزن «فعول» به معناى «مفعول» است، يعنى: در دل هاى پيروانش محبوب است، يا بر وزن «فعول» به معناى «فاعل» است، يعنى: بندگان شايسته اش را دوست دارد، به اين معنا كه از آنان خشنود است.
ودود، در قرآن و حديث
صفت «ودود» در قرآن كريم يك بار با صفت «رحيم» و يك بار با صفت «غفور» به كار رفته است .
صفت «ودود» در آيات و احاديث، بر وزن «فعول» به معناى «فاعل» است، نه «مفعول»، و بر دوستى خدا نسبت به بندگانش دلالت مى كند. آنچه اين مطلب را تأييد مى كند، آن است كه اين صفت، همراه با صفت هايى همچون: «رحيم (آمرزنده)» و «غفور (مهربان)» (هر كدام يك بار) ـ كه معناى فاعلى دارند ـ به كار رفته است.
