محيط ، در قرآن و حديث
برگرفته ها از ريشه «حوط» ، سيزده بار در قرآن كريم به خداوند نسبت داده شده است. صفت «مُحيط» سه بار به صورت «بِمَا يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ ؛ به آنچه مى كنند ، فراگيرنده است» دو بار به صورت «بِكُلِّ شَىْ ءٍ مُحِيطُ ؛ همه چيز را فراگيرنده است» ، يك بار به صورت «بِمَا تَعْمَلُونَ مُّحِيطٌ ؛ به آنچه مى كنيد ، فراگيرنده است» ، يك بار به صورت «واللّهُ مُحِيطُ بِالْكَـفِرِينَ ؛ و خدا فراگيرنده كافران است» ، و يك بار به صورت «مِن وَرَائِهِم مُّحِيطُ ؛ از هر سو ، آنان را فراگيرنده است» به كار رفته است.
در قرآن و احاديث ، خداوند ، محيط بر هر چيزى از جمله انسان ها دانسته شده است و اين احاطه، از جهت علم و قدرت اوست ـ چنان كه در آيه : «وَ أَنَّ اللَّهَ قَدْ أَحَاطَ بِكُلِّ شَىْ ءٍ عِلْمَا ؛ و خداوند به همه چيز ، احاطه علمى دارد » آمده است ـ نه با ذاتش ۱ ؛ چون مكان ها محدودند و جهت هاى چهارگانه آنها را در برگرفته اند و اگر [احاطه خدا] با ذاتش بود ، ذات خدا الزاما داراى جهت هاى چهارگانه مى شد [؛ يعنى خدا، بالا و پايين و چپ و راست پيدا مى كرد ] .
