فصل شصت و هفتم : مُجيب
واژه شناسى «مُجيب»
صفت «مُجيب (اجابت كننده / پاسخ دهنده) » ، اسم فاعل از «أجابَ، يُجيبُ» و از ريشه «جوب» به معناى «باز گرداندن سخن» است.
گفته مى شود: «جواب پرسش او را داد»؛ امّا سخن ، «جواب» ناميده نمى شود ، مگر اين كه پس از پرسش و درخواست باشد. مُجيب، كسى است كه در برابر دعا و درخواست، قبول و بخشش مى كند.
مجيب ، در قرآن و حديث
در قرآن كريم ، برگرفته از ريشه «جوب» ، چهارده بار در مورد خداى متعال به كار رفته است و صفت «مُجيب» ، يك بار در اين آيه كريم آمده است : «إِنَّ رَبِّى قَرِيبٌ مُّجِيبٌ؛ پروردگار من ، نزديك و پاسخ دهنده است» .
در قرآن و احاديث ، صفت «مجيب» و افعال هم ريشه آن ، در مورد دعا و درخواست به كار رفته است ، و خداوند است كه به دعاكنندگان و نيازمندان و درماندگان و توبه كنندگان ، پاسخ مثبت مى دهد و نيازهايشان را برآورده مى سازد.
