فصل هفتاد و چهارم : مُستَعان
واژه شناسى مُستعان
صفت «مستعان (يارى خواسته شده) » اسم مفعول از «اِسْتَعانَ، يَسْتَعِينُ» ، از ريشه «عون» به معناى تكيه گاه و پشتيبان است. «مستعان» ، كسى است كه به او تكيه مى كنند و از او يارى مى خواهند.
مُستعان ، در قرآن و حديث
صفت «مُستعان» ، دو بار در قرآن كريم به خدا نسبت داده شده است و «استعانت» به صورت فعلى نيز دو بار درباره خدا به كار رفته است.
در قرآن و حديث آمده است كه خداى متعال ، در همه امور و در هر حال ، يارى خواسته شده است؛ بلكه هر استعانتى ، از اوست و به او باز مى گردد؛ زيرا هر توان و نيرو و يارى اى ، از آنِ خداى متعال است. از اين رو ، لازم است كه بندگان خدا ، تنها از او يارى بخواهند، همان طور كه در سوره حمد آمده است:
«فقط تو را مى پرستيم و تنها از تو يارى مى خواهيم» .
البته بايد توجه داشت كه اين مطلب ، با يارى خواستن از ديگران منافات ندارد، مشروط بر اين كه معتقد باشيم در نهايت، همه يارى ها ، به خدا بر مى گردند و اگر پشتيبانىِ خدا نباشد، كمك هاى ديگران ، سودى نخواهد بخشيد.
