فصل چهل و هشتم : غَنى
واژه شناسى «غنى»
صفت «غَنى (بى نياز)» ، فعيل به معناى فاعل از مادّه «غنى» است كه بر بسندگى دلالت دارد. پس غناى خداى سبحان، به معناى بى نيازى مطلق اوست.
غنى، در قرآن و حديث
قرآن كريم، صفت «غنى» را در كنار صفت «حميد»، ده بار و با هر يك از صفات «حليم»، «ذو الرحمه» و «كريم»، يك بار ياد كرده است و تعبير : «غَنِىٌّ عَنِ الْعَــلَمِينَ ؛ بى نياز از جهانيان است» ، دوبار و هر يك از تعابير : «غَنِىٌّ عَنكُمْ ؛ از شما بى نياز است» و «سُبْحَـنَهُ هُوَ الْغَنِىُّ ؛ او منزّه است، اوست بى نياز» و «اللَّهُ الْغَنِىُّ وَ أَنتُمُ الْفُقَرَاءُ ؛ خدا بى نياز است و شما نيازمندانيد» ، يك بار ذكر شده است.
احاديث نيز بر بى نيازى مطلق خدا و بى نيازى او از همه آفريدگان و نيازمندى آفريده ها به او و انحصار بى نيازى مطلق در او تأكيد كرده اند.
