فصل چهل و هفتم : غافر، غَفور، غفّار
واژه شناسى «غافر»، «غفور» و «غفّار»
صفت «غافر (آمرزنده)»، اسم فاعل است و صفت هاى «غفور (آمرزگار / بسيار آمرزنده)» و «غفّار (آمرزگار / بسيار آمرزنده)» نيز دو ساخت مبالغه به معناى «غافر» و همگى برگرفته از مادّه «غفر» هستند كه بر «پوشاندن» و «در پسِ پرده افكندن» دلالت دارد.
غافر ، غفور و غفّار، در قرآن و حديث
برگرفته هاى مادّه «غفر»، نزديك به ۲۳۴ بار در قرآن كريم به كار رفته اند. از اين ميان ، صفت «غفور» ، نَوَد و يك بار و صفت «غفّار» ، پنج بار و صفت «غافر» هم دو بار آمده است.
اين صفات ، در موارد مختلف، از جمله با صفات «رحيم» و «حليم» و «عفوّ» و «ربّ» و «عزيز» و «شكور» به كار رفته اند . در قرآن و احاديث ، آمرزش الهى ، در مورد گناهان مردم به كار رفته است. بنا بر اين و با توجّه به معناى لغوى مادّه «غفر»، مى توان گفت : غافر ، غفور و غفّار به معناى پوشاننده گناهان بندگان و در گذرنده از خطاها و گناهان ايشان است.
