فصل چهلم : عادل
واژه شناسى «عادل»
صفت «عادل (دادگر) » ، اسم فاعل از مادّه «عدل» است كه دو معناى متضاد دارد : يكى برابرى و ديگرى كژى . نام گذارى خدا به «عادل» ، برگرفته از معناى نخست است و عدل ، در يك معنا ، حكم كردن به حق است .
بنا بر اين ، عدل ، رعايت حق و بخشيدن حق به صاحب آن است كه در مقابل آن ، ظلم و جور ، به معناى تباه كردن حقوق و تجاوز به حقوق ديگران قرار گرفته است . عدل الهى ، در اصطلاح متكلّمان اماميه ، به معناى اعم به كار مى رود كه عبارت است از «تنزيه آفريدگار از انجام دادن كار قبيح و اخلال در واجب» و از اين روى ، صفت عدل ، دلالت بر اين دارد كه افعال خداى سبحان ، نيكوست و او مرتكب قبيح نمى شود .
