۴۷۸۰.امام كاظم عليه السلام :كرانه ها او را فرا نمى گيرند و مكانى او را در بر نمى گيرد. انديشه ها او را در نمى يابند و او انديشه ها را در مى يابد و اوست باريك بين آگاه.
۴۷۸۱.امام كاظم عليه السلامـ آن گاه كه به ايشان گفته شد : به چه علّتى خداوند عز و جل پيامبر خود را به آسمان و از آن به سِدرَةُ المُنتهى و از آن دو ، به حجاب هاى نور ، بالا برد و آن جا او را مخاطب ساخت و با او نجوا كرد، حال آن كه خداوند به مكان وصف نمى گردد؟ ـ: خداى والا و بلند پايه، به مكان وصف نمى گردد و زمان بر او جارى نيست ؛ ولى او خواست تا بدان ، فرشتگان خود و ساكنان آسمان هايش را ارج نهد و ايشان را با ديدن او گرامى بدارد و به او از شگفتى هاى سترگىِ خود ، چيزها نشان دهد تا پس از فرود آمدنش ، از آن خبر دهد و آن ، چنان نيست كه همسان انگاران مى گويند : خداوند از آنچه شرك مى ورزند، پيراسته و والاتر است .
۴۷۸۲.امام كاظم عليه السلام :خداوند والا و بلند پايه ، هماره بى زمان و بى مكان بوده است و او اكنون همان سان است كه بود ؛ جايى از او تهى نيست و مكانى او را [از مكانى ديگر ]باز نمى دارد و در مكانى فرو نمى آيد .
