حديث
۴۴۷۹.امام على عليه السلام :پس هر گاه اذان گو بگويد «اللّه اكبر»، او مى گويد : خداوند، كسى است كه آفرينش و فرمان ، از آنِ اوست و آفرينش به خواست اوست و هرچه براى آفريدگان است ، از اوست.
۴۴۸۰.امام صادق عليه السلام :خداوند ، مشيّت (خواست) را به خود آن آفريد و آن گاه ، اشيا را با مشيّت ، خلق نمود .
۲۲ / ۱ ـ ۵
مبادى فراگير آفرينش
۴۴۸۱.امام صادق عليه السلام :چيزى در زمين و در آسمان پديد نمى آيد ، مگر با اين ويژگى هاى هفتگانه : با خواست ، اراده ، قدر ، قضا ، اذن ، كتاب (نوشته) و اجل (هنگام معيّن) . پس هر كه پندارد كه بر شكستن يكى [ از آنها ] تواناست، بى گمان ، كافر شده است .
۴۴۸۲.امام كاظم عليه السلام :چيزى در آسمان ها و در زمين پديد نمى آيد ، مگر با هفت [چيز] : با قضا ، و قدر ، اراده ، مشيّت ، كتاب (نوشته) و اجل (هنگام معيّن) و اذن . پس هر كه جز اين گمان ببرد، حتما بر خداوند ، دروغ بسته يا ۱ ] حكمى را [بر خداوند عز و جل رد كرده است.
۴۴۸۳.الكافىـ به نقل از على بن ابراهيم هاشمى ـ: از ابو الحسن موسى بن جعفر عليهماالسلام شنيدم كه فرمود : «چيزى پديد نمى آيد، مگر آن كه خداوند بخواهد ، اراده كند ، تقدير نمايد و قضا براند» .
گفتم : «بخواهد» به چه معناست ؟
فرمود : «آغاز فعل».
گفتم : «تقدير نمايد» به چه معناست؟
فرمود : «اندازه گيرى شى ء از درازا و پهناى آن» .
گفتم : معناى «قضا براند» چيست؟
فرمود : «هر گاه ]درباره چيزى] قضا براند، آن را محقّق سازد و آن، همان است كه بازگشت ناپذير است» .
