۴۷۶۳.امام حسين عليه السلام :امير مؤمنان ، على بن ابى طالب عليه السلامدر يكى از سخنرانى هاى خود فرمود : چه كسى آن گاه كه سِبُخْت فارسى با پيامبر خدا سخن مى گفت، حاضر بود؟
قوم گفتند : كسى از ما ، در آن هنگام حضور نداشت.
على عليه السلام فرمود : امّا من با او بودم كه سِبُخْت نزدش آمده بود . وى از اميران فارس و بد دهن بود. گفت : اى محمّد! به چه مى خوانى؟ فرمود : «فرا مى خوانم به گواهى بر اين كه خدايى جز اللّه نيست كه يگانه است و هيچ انبازى ندارد ، و اين كه محمّد ، بنده او و فرستاده اوست» .
سِبُخت گفت : خدا كجاست ، اى محمّد ؟
فرمود : «او در همه جا هست و به نشانه هاى خود ، يافت شدنى است».
گفت : پس او چگونه است؟
فرمود : «او را چگونگى و كجايى نيست؛ زيرا او ـ كه عزّتمند و والاست ـ خود ، به چگونه ، چگونگى و به كجا ، كجايى بخشيده است».
گفت : پس ، از كجا آمده است؟
فرمود : «به او گفته نمى شود : آمد ؛ زيرا تنها به آن كه از جايى به جايى منتقل گردد، گفته مى شود : آمد؛ حالْ آن كه پروردگار ما ، به مكان و انتقال ، وصف نمى گردد ؛ بلكه هماره بى مكان بوده و هميشه خواهد بود».
گفت : اى محمّد! تو پروردگار سترگى را بى چگونگى وصف مى كنى . پس من چگونه بدانم كه او تو را فرستاده است؟
[ على عليه السلام فرمود : ] آن روز ، در حضور ما ، نه سنگى و نه كلوخى و نه كوهى و نه درختى و نه جانورى نماند ، مگر آن كه از همان جاى خود گفت : گواهى مى دهم كه جز اللّه ، خدايى نيست و محمّد ، بنده او و فرستاده اوست. من نيز گفتم : گواهى مى دهم كه جز خداوند ، خدايى نيست و محمّد ، بنده او و فرستاده اوست.
[ سِبُخت ] گفت : اى محمّد! اين كيست؟
فرمود : «او بهترينِ خاندانم و نزديك ترينِ مردمان به من است . گوشت او از گوشت من ، خون او از خون من و جان او از جان من است و اوست وزير من در زندگانى ام و جانشين پس از درگذشت من، همان سان كه هارون نسبت به موسى عليه السلام بود ؛ جز آن كه پيامبرى پس از من نخواهد بود . پس ، [ سخنِ ] او را گوش بسپار و فرمان ببر كه او بر حقّ است» .
سپس ، او را عبد اللّه ناميد.

۴۷۶۳.الإمام الحسين عليه السلام :قالَ أَميرُ المُؤمِنينَ عَلِيُّ بنُ أَبي طالبٍ عليه السلام في بَعضِ خُطَبِهِ : مَنِ الَّذي حَضَرَ سِبُختَ الفارِسِيَّ وهُوَ يُكَلِّمُ رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله ؟
فَقالَ القَومُ : ما حَضَرَهُ مِنّا أَحَدٌ .
فَقالَ عَلِيٌّ عليه السلام : لكِنّي كُنتُ مَعَهُ عليه السلام وقَد جاءَهُ سِبُختُ ، وكانَ رَجُلاً مِن مُلوكِ فارِسَ وكانَ ذَرِبا ^۱ ، فَقالَ : يا مُحَمَّدُ إِلى ما تَدعو ؟ قالَ : أَدعو إِلى شَهادَةِ أَن لا إِلهَ إِلاَّ اللّهُ وَحدَهُ لا شَريكَ لَهُ وأَنَّ مُحَمَّدا عَبدُهُ ورَسولُهُ .
فَقالَ سِبُختُ : وأَينَ اللّهُ يا مُحَمَّدُ؟
قالَ : هُوَ في كُلِّ مَكانٍ مَوجودٌ بِآياتِهِ .
قالَ : فَكَيفَ هُوَ ؟
فَقالَ : لا كَيفَ لَهُ ولا أَينَ ؛ لِأَنَّهُ عز و جل كَيَّفَ الكَيفَ وأَيَّنَ الأَينَ .
قالَ : فَمِن أَينَ جاءَ ؟
قالَ : لا يُقالُ لَهُ : جاءَ ، وإِنَّما يُقالُ : جاءَ لِلزّائِلِ مِن مَكانٍ إِلى مَكانٍ ، ورَبُّنا لا يوصَفُ بِمَكانٍ ولا بِزَوالٍ ، بَل لَم يَزَل بِلا مَكانٍ ولا يَزالُ .
فَقالَ : يا مُحَمَّدُ، إِنَّكَ لَتَصِفُ رَبّا عَظيما بِلا كَيفٍ ، فَكَيفَ لي أَن أَعلَمَ أَنَّهُ أَرسَلَكَ ؟
فَلَم يَبقَ بِحَضرَتِنا ذلِكَ اليَومَ حَجَرٌ ولا مَدَرٌ ولا جَبَلٌ ولا شَجَرٌ ولا حَيَوانٌ إِلاّ قالَ مَكانَهُ : أَشهَدُ أَن لا إِلهَ إِلاّ اللّهُ وأَنَّ مُحَمَّدا عَبدُهُ ورَسولُهُ ، وقُلتُ أَنَا أَيضا : أَشهَدُ أَن لا إِلهَ إِلاّ اللّهُ وأَنَّ مُحَمَّدا عَبدُهُ ورَسولُهُ .
فَقالَ : يا مُحَمَّدُ مَن هذا ؟
فَقالَ : هذا خَيرُ أَهلي وأَقرَبُ الخَلقِ مِنّي ، لَحمُهُ مِن لَحمي ، ودَمُهُ مِن دَمي ، وروحُهُ مِن روحي ، وهُوَ الوَزيرُ مِنّي في حَياتي ، وَالخَليفَةُ بَعدَ وَفاتي ، كَما كانَ هارونُ مِن موسى إِلاّ أَنَّهُ لا نَبيَّ بَعدي ، فَاسمَع لَهُ وأَطِع فَإِنَّهُ عَلَى الحَقِّ ، ثُمَّ سَمّاهُ عَبدَ اللّهِ . ^۲