بحثى درباره فطرت خداشناسى
نخستين مبدأ خداشناسى ، فطرت (سرشت) انسان است . آيات و احاديثى كه دلالت بر اين موضوع دارند ـ چنان كه در فصل سوم ملاحظه شد ـ به سه دسته تقسيم مى شوند :
دسته اوّل ، آيات و احاديثى كه دلالت مى كنند بر اين كه خداشناسى ، به صورت يك احساس ، در وجود همه انسان ها نهاده شده است . چكيده اين دسته از آيات و روايات ، در اين حديث نبوى آمده است كه مى فرمايد :
كُلُّ مَولودٍ يولَدُ عَلَى الفِطرَةِ ، يَعنى عَلَى المَعرِفَةِ بِأنَّ اللّهَ عز و جل خالِقُهُ . ۱
هر مولودى ، بر فطرت خود ـ يعنى بر معرفت به اين كه خداى عز و جلآفريدگار اوست ـ متولد مى شود.
دسته دوم ، متونى كه بر اساس آنها ، خداوند متعال ، از همه مردم پيش از تولدشان ، بر ربوبيت خود پيمان گرفته است ؛ مانند اين آيه قرآن :
