منزّهى تو! چه بزرگ است آنچه از آفريده هايت مى بينيم! و چه كوچك است هر چيز بزرگى در كنار قدرت تو! و چه دهشت زاست آنچه از ملكوت تو مى بينيم! و چه حقيرند اينها در برابر آنچه از سلطنتت بر ما نهان است!
دو . زيورهاى آسمان
قرآن كريم ، از ستارگان به عنوان چراغ هاى فروزان زيبايى كه خالق زيبايى ها آنها را زيور آسمان نموده است ، ياد كرده و مردم را به دقّت و تأمّل در اين آيات خداشناسى دعوت كرده است :
«أَفَلَمْ يَنظُرُوا إِلَى السَّمَاءِ فَوْقَهُمْ كَيْفَ بَنَيْنَـهَا وَ زَيَّنَّـهَا . ۱ آيا به آسمان بالاى سر خود نمى نگرند كه چه سان ، آن را بنا نهاديم و آراستيم؟» .
تفكّر در اين آيات خداشناسى در دل شب ، چه بسا از ساير عبادات ، ارزشمندتر باشد ، چنان كه درباره امام زين العابدين عليه السلام روايت شده :
قُرِّبَ إِلى عَلِىِّ بنِ الحُسَينِ عليه السلام طَهورُهُ فى يَومِ وِردِهِ ، فَوَضَعَ يَدَهُ فِى الإِناءِ لِيَتَوَضَّأَ ، ثُمَّ رَفَعَ رَأسَهُ فَنَظَرَ إلَى السَّماءِ وَالقَمَرِ وَالكَواكِبِ ، ثُمَّ جَعَلَ يُفَكِّرُ في خَلقِها ، حَتّى أصبَحَ وأذَّنَ المُؤَذِّنُ ويَدُهُ فِى الإِناءِ . ۲ هنگام هميشگى ذكر و عبادتِ امام زين العابدين عليه السلام آب وضوى ايشان را آوردند. دستش را در آن نهاد تا وضو بگيرد و سرش را بالا آورد و به آسمان و ماه و ستارگان نگريست و چنان در خلقتشان به فكر فرو رفت كه دستش در ظرف ماند تا مؤذّن ، اذان صبح را ندا داد.
