«وَ مِن كُلِّ شَىْ ءٍ خَلَقْنَا زَوْجَيْنِ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ * فَفِرُّواْ إِلَى اللَّهِ إِنِّى لَكُم مِّنْهُ نَذِيرٌ مُّبِينٌ . ۱ و از هر چيزى زوج آفريديم ، شايد كه تذكّر يابيد. پس به سوى خدا بگريزيد كه من ، شما را از آن بيم دهنده ام» . ۲
امام رضا عليه السلام نيز تأكيد مى فرمايد كه حكمت نظام زوجيت عامّه ، اثبات وجود خدا و دلالت بر وحدانيت اوست :
ولَم يَخلُق شَيئا فَردا قائِما بِنَفسِه دونَ غَيرِهِ لِلَّذى أَرادَ مِنَ الدَّلالَةِ عَلى نَفسِهِ ، وإِثباتِ وُجودِهِ ، وَاللّهُ ـ تَبارَكَ وتَعالى ـ فَردٌ واحِدٌ ، لا ثانِىَ مَعَهُ يُقيمُهُ ، ولا يَعضُدُهُ ولا يُمسِكُهُ ، وَالخَلقُ يُمسِكُ بَعضُهُ بَعضا بِإِذنِ اللّهِ ومَشِيئتهِ . ۳ و چيزى كه تنها و متّكى به خود باشد ، نيافريد تا آن كه را خواهد ، به خويش و اثبات وجودش رهنمون گردد ، و خداى ـ تبارك و تعالى ـ ، يگانه و يكتاست ، دومى با او نيست تا برپايش بدارد و يارى اش كند و نگهش دارد و آفريدگان برخى ، برخى ديگر را به اذن و خواست الهى ، نگاه مى دارند.
بنا بر اين ، تأمّل در قانون زوجيت عمومى حاكم بر جهان با عنايت به پيشگويى قرآن و احاديث اسلامى از آن ، نه تنها دليل توحيد ، بلكه برهان نبوّت و امامت نيز هست .
