نكته مهم و قابل توجّه ، چگونگى اجراى امر الهى در استوار ماندن كُرات آسمانى و زمين در فضا و نگهدارى آنها در مدار خويش است كه در دو آيه ديگر ، توضيح داده شده است :
«اللَّهُ الَّذِى رَفَعَ السَّمَـوَ تِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا . ۱ خدايى كه آسمان ها را بدون ستونى كه ببينيد ، بر افراشت» .
«خَلَقَ السَّمَـوَ تِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا . ۲ خدايى كه آسمان ها را بدون ستونى كه ببينيد ، آفريد» .
اين آيات ، «اَمر» و «اِمساك» الهى در آيات قبلى را توضيح مى دهند كه جلوگيرى از سقوط آسمان ها و زمين به فرمان خدا و به وسيله پايه هاى نامرئى است كه در دانش امروز ، «قوّه جاذبه» ناميده مى شود . از اين رو ، وقتى يكى از اصحاب امام رضا عليه السلام به نام حسين بن خالد از ايشان درباره اين سخن خداوند متعال پرسيد كه :
«وَ السَّمَاءِ ذَاتِ الْحُبُكِ . ۳ و سوگند به آسمان مشبّك» .
امام عليه السلام در پاسخ انگشتانش را در هم فرو برد و فرمود :
هِىَ مَحبوكَةٌ إلَى الأرضِ . آن (آسمان) ، در زمين فرو رفته است .
حسين بن خالد ، مجدّدا سؤال كرد : چگونه در زمين فرو رفته است ، در حالى
