۱۹۰۲.امام على عليه السلام :به سبب دوستىِ دنيا ، گوش ها از شنيدن حكمت كَر و دل ها از نور بصيرت ، نابينا مى گردند .
۱۹۰۳.امام على عليه السلام :دوستى دنيا ، خرد را تباه مى كند و دل را از شنيدن حكمت ، كر مى نمايد و كيفرى دردناك مى آورد .
۱۹۰۴.امام على عليه السلام :دنيا ، هر كس را كه با اميدهاى محال بفريبد و با آرزوهاى دروغين به او نيرنگ بزند ، تيرگى ديده برايش مى آورد و جامه كورى بر او مى پوشاند و از سراى ديگر ، بازش مى دارد و به مرداب تباهى در مى اندازد .
۱۹۰۵.امام على عليه السلام :مايه تباهى خرد ، دوستى دنياست .
۱۹۰۶.امام على عليه السلام :زيورهاى دنيا ، خردهاى ناتوان را تباه مى سازد .
۱۹۰۷.امام على عليه السلام :از دنيا بگريزيد و دل هايتان را از آن برتابيد كه آن ، زندان مؤمن است . بهره اش از آن اندك و خردش بدان ناتوان و ديده اش در آن ، ضعيف است .
۱۹۰۸.امام على عليه السلام :دنيا ، جايگاه به زمين افتادنِ خردهاست .
۱۹۰۹.امام على عليه السلام :در توصيف اهل دنيا ـ: چارپايانى پابسته و برخى رها شده ، خردهايشان را گم كرده و در كار خويش ، سرگردان اند .
ر . ك : ج ۱ ص ۴۶۹ (دنيادوستى) ، ج ۳ ص ۴۱۵ (دنيادوستى) .