«إِنَّكَ لاَ تُسْمِعُ الْمَوْتَى وَ لاَ تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعَاءَ. ^۱ در حقيقت، تو مردگان را شنوا نمى گردانى و اين دعوت را به كَران نمى توانى بشنوانى» .
اين گونه انسان ها ، تنها ظاهر دنيا را مى بيند ؛ ولى از باطن آن ـ كه آخرت است ـ غافل اند :
«يَعْلَمُونَ ظَـهِرًا مِّنَ الْحَيَوةِ الدُّنْيَا وَ هُمْ عَنِ الْأَخِرَةِ هُمْ غَـفِلُونَ. ^۲ از زندگى دنيا، ظاهرى را مى شناسند و حال آن كه از آخرت ، غافل اند» .
اين جاست كه تعليم مرده، سودى ندارد . كسى كه به مرگِ انديشه گرفتار شد، تبديل به خطرناك ترين جنبندگان مى گردد و به گفته قرآن كريم:
«إِنَّ شَرَّ الدَّوَآبِّ عِندَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِينَ لاَ يَعْقِلُونَ . ^۳ قطعا بدترين جنبندگان در نزد خدا ، كران و لالانى هستند كه نمى انديشند» .
از سوى ديگر، حتّى نزديك شدن به چنين كسى ، خطرناك است؛ زيرا بيمارى انديشه، واگير دارد و ممكن است به ديگران نيز سرايت كند. از اين رو ، وظيفه مردم در برخورد با بيمارانى اينچنين ، اجتناب و روى برتابيدن است، همان طور كه خداوند سبحان مى فرمايد :
«فَأَعْرِضْ عَن مَّن تَوَلَّى عَن ذِكْرِنَا وَ لَمْ يُرِدْ إِلاَّ الْحَيَوةَ الدُّنْيَا . ^۴ پس ، از هر كس كه از ياد ما روى برتافته و جز زندگى دنيا را خواستار نيست، روى برتاب» .

ويوجِبُ الحَقَّ كُلَّهُ لِنَفسِهِ ولا يوجِبُ عَلَيها حَقّا ، فَذاكَ الأَحمَقُ الَّذي لا حيلَةَ في مُداواتِهِ. ^۱ آن كه از خود راضى باشد، تباه مى گردد و آن كه از رأى خود، راضى باشد، هلاك مى شود و به درستى كه عيسى ، فرزند مريم ، فرمود: «بيماران را با اجازه خداوند، مداوا كردم و نابينا و پيس را به اذن خداوند ، بهبود بخشيدم و مردگان را با اذن الهى زنده كردم . به مداواى احمق [ نيز ]پرداختم؛ ولى نتوانستم او را اصلاح كنم . گفته شد : اى روح خدا! احمق كيست؟ فرمود: آن كه از خود و رأى خود، راضى باشد ، آن كه فضيلت ها را از آنِ خود مى داند [و كاستى اى بر خود نمى پذيرد] و حق را به خود مى دهد و تكليف و حقّى را بر خويش باور ندارد . اين ، احمقى است كه چاره اى براى درمانش نيست .
بنا بر اين تفسير ، احمقِ حقيقى ، كسى نيست كه دچار آفت مغزى است و به دليل بيمارى جسمى، قادر به فهم مسائل نيست، كه بيمارِ اين گونه، اگر از طُرُق طبيعى ، قابل درمان نباشد، معالجه اش از طريق اعجاز، امكان پذير است . احمق حقيقى، كسى است كه مغز او سالم است؛ ولى بيمارى روانىِ عُجب و خوددانابينى، خرد و انديشه او را فاسد كرده و در نتيجه پاسخ مثبت ندادن به دعوت عقلِ عملى ، مرگ عقلى او فرا رسيده است . علاج چنين بيمارى ، ممكن نيست و عيسى عليه السلام هم نمى تواند چنين مرده اى را زنده كند .
عيسى عليه السلام به اذن خداى متعال، انواع بيمارى هاى جسمى را بدون استفاده از ابزار پزشكى ، علاج مى كرد و حتّى مردگان را زنده مى ساخت ؛ ليكن قادر به زنده كردن انديشه مرده نبود . هيچ پيامبرى ، چنين قدرتى ندارد . قرآن كريم خطاب به خاتم انبيا صلى الله عليه و آله مى فرمايد :