۲ / ۳ ـ ۲
توكل
قرآن:
كسى كه تقوا (و پارسايى) پيشه كند ، خداوند راهى براى بيرون شدن [ از گرفتاريها ]برايش فراهم كند و او را از راهى كه گمان نمى برَد، روزى دهد؛ و كسى كه بر خدا توكلّ نمايد، او برايش بس است.
حديث:
۱۴۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هركه دوست دارد نيرومندترينِ مردم باشد، بايد به خدا توكّل كند.
۱۴۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر كه به خدا توكّل كند، خداوند، هزينه او را كارسازى مى كند و از جايى كه گمان نمى بَرد، به او روزى مى رساند.
۱۴۷.جبرئيل عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال پيامبر صلى الله عليه و آله از او درباره تفسير توكّل بر خداوند ـ :دانستن اين مطلب است كه مخلوق ، نه زيانى مى زند و نه سودى مى رساند، نه مى دهد و نه جلوگيرى مى كند، و نااميدى
از خلق است. هرگاه بنده چنين باشد، ديگر براى احدى جز خداوند ، كار نمى كند و اميد و بيمش از كسى جز خداوند نيست ، و چشم طمع به هيچ كس جز خدا ندارد. اين است معناى توكّل.
