۱۵۳۰.امام على عليه السلام :با بدكارى ، رشد و افزونى نباشد .

۱۵۳۱.امام على عليه السلام :با بدكارى ، توانگرى نباشد .

۱۵۳۲.امام على عليه السلام :پايدارى در گناهكارى ، روزى را قطع مى كند .

۱۵۳۳.امام على عليه السلام :از گناهان دور باشيد ؛ كه هيچ بلا و كاستى در روزى ، حتّى يك خراش و به روى درافتادن و مصيبت ، مگر به سبب گناه نيست . خداى كه نامش بشكوه باد ، فرمايد : «و هر مصيبتى كه به شما رسد ، به سبب كارهايى است كه با دستان خود كرده ايد و او از بسيارى [از گناهان] در مى گذرد» .

۱۵۳۴.امام على عليه السلام :به خدا سوگند! هر قومى كه از كرامتِ سرشارِ نعمتِ خداوند در زندگانى دنيا بهره بردند و همواره در حال بندگى خدا و شكر نعمت هاى او بودند ، خداوند هرگز نعمت خود را از آنان نستاند ، مگر پس از آن كه درون خويش را تغيير دادند و از اطاعت خدا دست كشيدند و به گناه دست يازيدند و خود را كم از گناه نگاه داشتند و مراقبت در تقواى خدا را رها كردند و در شكر نعمت خداوند سستى ورزيدند ؛ كه همانا خداوند در كتاب استوار خود فرموده است: «همانا خداوند آن چه را گروهى دارند ، دگرگون نمى كند تا آن گاه كه آن چه را در خودشان است دگرگون كنند . و چون خدا براى گروهى بدى بخواهد ، آن را برگشتى نباشد ؛ و آنان را جز او هيچ دوست و كارسازى نيست» .
و اگر معصيت پيشگان و گناهكاران از نابودى نعمت هاى خدا و در رسيدن كيفرش و نيستىِ عافيتش حذر كنند و يقين ورزند كه اين پيامد از جانب خداوند بشكوهْ نام به سبب كارهايى است كه ايشان با دست هاى خويش انجام داده اند ، و آن گاه با نيتى راست و اقرار به گناهان و بدكردارى خود ، دست از گناه بكشند و توبه ورزند و به خدا پناه برند ، خداوند از هر گناه ايشان درگذرد و هر خطايى را از آنان بردارد و كرامت هر نعمت را به ايشان باز گرداند و سپس سامان كارشان و نعمت از دست رفته و نابود شده شان را واپس دهد .

۱۵۳۰.الإمام عليّ عليه السلام :لَيسَ مَعَ الفُجورِ نَماءٌ . ^۱

۱۵۳۱.عنه عليه السلام :لا غِنىً مَعَ فُجورٍ . ^۲

۱۵۳۲.عنه عليه السلام :مُداوَمَةُ المَعاصي تَقطَعُ الرِّزقَ . ^۳

۱۵۳۳.عنه عليه السلام :تَوَقُّوا الذُّنوبَ ؛ فَما مِن بَلِيَّةٍ ولا نَقصِ رِزقٍ إلاّ بِذَنبٍ ، حَتَّى الخَدشِ وَالكَبوَةِ وَالمُصيبَةِ ؛ فَإِنَّ اللّهَ ـ جَلَّ ذِكرُهُ ـ يَقولُ : «وَ مَآ أَصَـبَكُم مِّن مُّصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَ يَعْفُواْ عَن كَثِيرٍ ^۴ » . ^۵

۱۵۳۴.عنه عليه السلام :بِاللّهِ! إنَّهُ ما عاشَ قَومٌ قَطُّ في غَضارَةٍ مِن كَرامَةِ نِعَمِ اللّهِ في مَعاشِ دُنيا ، ولا دائِمِ تَقوىً في طاعَةِ اللّهِ وَالشُّكرِ لِنِعَمِهِ ، فَأَزالَ ذلِكَ عَنهُم ، إلاّ مِن بَعدِ تَغييرٍ مِن أنفُسِهِم ، وتَحويلٍ عَن طاعَةِ اللّهِ ، وَالحادِثِ مِن ذُنوبِهِم ، وقِلَّةِ مُحافَظَةٍ ، وتَركِ مُراقَبَةِ اللّهِ عز و جل ، وتَهاوُنٍ بِشُكرِ نِعمَةِ اللّهِ ؛ لِأَنَّ اللّهَ عز و جليَقولُ في مُحكَمِ كِتابِهِ : «إِنَّ اللَّهَ لاَ يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُواْ مَا بِأَنفُسِهِمْ وَ إِذَآ أَرَادَ اللَّهُ بِقَوْمٍ سُوءًا فَلاَ مَرَدَّ لَهُ وَ مَا لَهُم مِّن دُونِهِ مِن وَالٍ» .
ولَو أنَّ أهلَ المَعاصي وكَسَبَةَ الذُّنوبِ إذا هُم حَذَروا زَوالَ نِعَمِ اللّهِ وحُلولَ نِقمَتِهِ وتَحويلَ عافِيَتِهِ ، [و] أيقَنوا أنَّ ذلِكَ مِنَ اللّهِ ـ جَلَّ ذِكرُهُ ـ بِما
كَسَبَت أيديهِم ، فَأَقلَعوا وتابوا وفَزِعوا إلَى اللّهِ ـ جَلَّ ذِكرُهُ ـ بِصِدقٍ مِن نِيّاتِهِم وإقرارٍ مِنهُم بِذُنوبِهِم وإساءَتِهِم ، لَصَفَحَ لَهُم عَن كُلِّ ذَنبٍ، وإذا لَأَقالَهُم كُلَّ عَثرَةٍ ، ولَرَدَّ عَلَيهِم كُلَّ كَرامَةِ نِعمَةٍ ، ثُمَّ أعادَ لَهُم مِن صَلاحِ أمرِهِم ومِمّا كانَ أنعَمَ بِهِ عَلَيهِم كُلَّ ما زالَ عَنهُم واُفسِدَ عَلَيهِم . ^۶