مى گيرد ^۱ ؛ و غفلت از ياد خداى سبحان و آخرت ، خود ، از انواع مفاسد و آفات است ؛ و اين از آفات اقتصادى محسوب مى شود .
در چهارچوب جهان بينى مادى ، اصول اعتقادى توسعه هيچ معنا و مفهومى ندارد ؛ و به اين ترتيب ، انسان در انتظار باقى نمى ماند تا تلاش هاى مشروع او براى دستيابى به اهداف اقتصادى نتيجه دهد ؛ بلكه كافى است تا آن تلاش ها دير به مقصود رسد ^۲ يا نتايجى خلاف ميل انسان پديد آورد ^۳ تا همين ، انگيزه اى براى اقدام به اعمال نامشروع گردد . ^۴
ممكن است تلاش هاى نامشروع داراى دستاوردهايى زود رس در عرصه اهداف اقتصادى باشد ؛ اما بى ترديد ، به توسعه فراگير و پايدار منجر نمى شود .
۳ . جهان بينى الهى عامل اصلى در پرهيز از آفات توسعه به شمار مى رود . از آن جا كه پيوند با آفريننده هستى و ايمان به حيات جاودان ، انسان را از در افتادن به ورطه اعمال نامشروع باز مى دارد و مانع استفاده از وسايل ناصحيح براى دستيابى به اهداف اقتصادى مى شود ، طبيعى است كه به عاملى براى پرهيز از بروز آفات توسعه تبديل گردد .
بر پايه تفكر توحيدى ، ايمان به تقدير ، با مفهوم درست و سازنده اش ^۵ ، در كنار مديريت و كار ، سبب مى شود كه انسان با آرامش و آسودگى زندگى كند . هر گاه انسان ايمان داشته باشد كه خداوند روزى دهنده است ، ديگر اندوه روزى را

توضيحاتى درباره آفات توسعه و پرهيز از آن ها

براى فهم بهترِ مضامين مندرج در روايات اين فصل پيرامون آفات توسعه ، و نيز به منظور درك اهداف اين روايات ، بايد به نكات زير عنايت نمود:
۱ . تحليل و فهم مطالب اين فصل درباره آفات توسعه و راه هاى پرهيز از آن ها ، جز در چهارچوب پيوند با توسعه پايدار و فراگير ممكن نيست ؛ چنان كه بدان اشاره شد . ^۱ اما اگر مفهوم توسعه به نيازهاى مادى و زودگذر محدود شود ، ديگر سخن گفتن از آفات توسعه در اين بخش معنا ندارد . همچنين است بحث از موانع توسعه كه در قسمت چهارم از آن ياد شد .
۲ . مهم ترين آفت توسعه ، در نگرش مادى به جهان نهفته است . اين آفت آن قدر خطرناك است كه حتّى توسعه را در مفهوم محدود و دنيايى اش نيز به ضدِ توسعه تبديل مى كند .
جهان بينى مادى ، ارتباط انسان را با آفريننده جهان و عالم ابديت ناديده