۱۹۴۴.امام صادق عليه السلامـ هنگام بدرودِ مزار امام حسين عليه السلام ـ: بار خدايا! در دنيا مرا از شكر نعمتت غافل مگردان ، نه با بسيار بخشيدن كه شگفتى هاى شكوهش مرا بفريبد و زيبايى هاى زينتش مفتونم سازد ؛ و نه با كم بخشيدن كه دسترنجم كفافم را ندهد و قلبم از اندوه آن پر شود! بدين سان ، از بدانِ آفريدگانت بى نيازم ساز و مرا به خشنودى خود نائل گردان ؛ اى مهرورزترينِ مهرورزان .
۱۹۴۵.امام صادق عليه السلام :بار خدايا! از تو روزىِ روز به روز خواهم ، نه روزىِ فراوان كه مايه سركشى ام گردد .
۱۹۴۶.امام صادق عليه السلام :در انجيل آمده است كه عيسى عليه السلام گفت: «بار خدايا! صبحگاهان مرا قرص نان جوى روزى فرما و شامگاهان نيز همان را ؛ و بيش از حدّم مرا روزى مبخش كه نافرمانى كنم» .
۱۹۴۷.امام صادق عليه السلام :هنگام غروب خورشيد ، خداوند فرشته اى را مأمور فرمايد كه ندا دهد: «اى مردم! به پروردگارتان روى آوريد ؛ كه آن چه اندك باشد و كفاف دهد ، بهتر از آن است كه بسيار باشد و بفريبد» . هنگام سربر زدن خورشيد هم فرشته اى مأمور است كه ندا دهد: «اى فرزند آدم! براى مرگ بزاى ؛ براى ويران شدن ، بساز ؛ و براى نيست گشتن ، گرد آور» .
۱۹۴۸.امام صادق عليه السلام :لقمان به پسرش فرمود : «از دنيا به قدر كفاف برگير و آن را چندان وامگذار كه سربارِ مردم شوى ؛ و چنان در آن درميا كه به آخرتت زيان رسانَد» .
